Unutulmak Şiiri - Hüseyin Cayıklı

Bir şehri terketmek insanın elinde
ve ben hep biryerlerden bir yerlere sürüklendim...
nedense arkama dönüp bakmadan diyemem...
yarim aşk sürgün yerimiş adada...
çok döndüm arkamı...
yattıgımda sağ dön olmadı
sola dön olmadı...
farkettim bir damla göz yaşı gözlerinden aktı
ve ahların arkamda
bilirim kötü sözde söyleyemezsin...
uzun zamandır düşündüm
aşkı hiç yapan maddesel düşüncelerimiz değilmiydi...
biz çok büyük hata yaptık sevdiğim...
seni bilemem ama kendime fazlasıyla zarar verdim..
dün akşam iyice seni düşündüm
ne kadar hatayı bir araya getirmişiz...
şimdi bu kadar zamana rağmen seni neden unutamadığımı anladım kiosisin çelimsiz kızı...
bilirim gidenler hiç bir zaman dönmezler
ama bunu bana hayat öğretti...
Akşam kahvesine arkadaşlar gelir dost muhabbeti ederiz...
kahve yapmayı evde tütün içmeyi
dumanın elime sinmesi
sevdan gibi içime işlemesi...
herkes bu nasıl sevda unut dedi
beceremedim
Sarozlu bir dostum geldi dizime yanaştı
bizim oralarda ben boğuldum sen boğulma dedi...
istemeyerek senden vazgeçtim...
çünkü bana ses bile vermedin...