Unutuldum mu Şiiri - Yurdagül Özay

Adı Umut’tu
Doğar doğmaz kayıtlamışlardı
Yüreğini yoksulluğa
Garipliğinin ötesinde
Kimliğinin ne olduğunu bilmezdi
Ürkek bir tavşan gibi karnında
Açlığın büyük boşluğunu taşırdı
Nedeni bilinmez gidişatın içinde
Yarınları için vuruşurdu
En çok
Gözlerine gülmeyi öğretemediğine üzülürdü
Çünkü bakışlarında hep acının tarifi vardı
Ne zaman hayal odalarında gezinse
Yoksulluğu anons edilirdi
Ve yırtık pantolonu
Manşet atardı garipliğine
Gündüzleri yetmezdi yüreği havayı soluklamaya
Gecelerde büyür büyür
Bir kapı açılırdı isyana doğru
Fitili çekilmiş bomba gibi patlardı
Bakmayın adının Umut olduğuna
Yarınları hep umutsuzluğu saklardı

Adı Özgür’dü
Önce uygarlık linç etti onu
Medeniyetsizlik adına
Sonra zincirledi elinden ayağından
Yoksulluk kelepçesiyle
terk edildi tutsaklığın açlığına
Sanki geceyi toprağa o indirmiş gibi
Gülleri menekşeleri o soldurmuş gibi
Oysa o ıssız dalgalardaydı
Dipsiz kuyulardaydı
Yitirmişti sevmeleri
Gündüzleri kıtlık kıran
Geceleri desen canına düşman
Yaşamın sebebi neydi bilmezdi
Sadık bir bekçi gibi gölgesini takip ederdi
İptal etmişti çünkü hayat onu
Sessizliğindeki binlerce isyanla baş başa bırakarak
Bakmayın adının Özgür olduğuna
Kendisi güvercin tutsaklığındaydı

Adı Gül’dü
Salıvermişlerdi kara mevsimlere
Özlemini çekerdi hep baharların
Nerde doğmamış bir gün varsa onundu
Işığa aykırı düşen gözleriyle
Karaya mahkûmdu
Yine de hayattan şikâyetçi değildi
Açlığını hatırlatmasaydı vitrinler
Belki de hiç kederlenmeyecekti

Ama bütün çabalarına rağmen
İnadına büyüdü içindeki yangınlar
Günah meydanlarında buldu kendini
Suçüstü yakalandı gururuna
Düş oldu yalan masallara
Zulüm dolu gecelere astı kahkahalarını
Her maskeli çehrede
Bin kez öldü bin kez dirildi
İçindeki insanlığı her ne kadar isyan etse de
Onunla kirlendi geceler
Onunla anlam kazandı
Yalan dudaklardaki yalan yeminler
Bakmayın adının Gül olduğuna
Mekânıdır kara mevsimler