Unutulan Zaman Şiiri - Nurcan Düzenli

Düşün ki biz hiç sevmedik, sevişmedik.
Alın yazımıza düşen yalnızlığı ezip geçmedik, geçmeyecektik.
Farklı bedenlerin ruhlarına sattık geleceğimizi,
Düşün ki sen yoktun, başkasıydın bana bakarken.
Düşün ki ben yoktum, seni seviyorum derken.
Tüm geceyi örtmüştük düşlerimizin üzerine.
Unuttun mu?
Ben hala çocuğum, korkarım karanlıktan, korkarım karanlığın yalnızlığından.
Ellerimizdi bizim tutsaklığımız, birbirimize karşı olan kelepçemiz.
Düşün ki biz yoktuk, bizsiz yoksulduk.
Kalbinin karanfiline atılan çamurda tozduk, topraktık, suyduk.
Karanfil kirlenince, lekelenince birbirimize sustuk.
Unuttun mu?
Ben hala ufağım, ölümü de yalnızlıga oynarım.
Düşün ki ben düştüm ve yaralandım.
Kalkıp tekrar koşarım ilk günki heyecanla aşkın oynadığı oyuna.
Tekrar kapılırım parçalan bir kapana.