Unutulan (/ İnsanlık) Şiiri - Özlem Geray

Birgün
Birgün mutlaka keşfedileceğim;
Keşfedileceğim insanoğlu tarafından, yeniden.
Bir mısranın hafızada canlandığı noktada,
Bir ressamın nakış gibi işlediği tabloda..
Ya da
İçli bir bestenin ahenginde çıkacağım ortaya..
Keşfedecek birileri beni bir kez daha
Biliyorum!

Bekleyin;
Benim yıldızımda göz kırpacak bir gece dünyaya.
Mutlaka görecektir birileri onu,
Susacaktır ama
Haykıracak olsa ‘Gördüm! ’ diye
‘Deli’ deyip geçecekler nasılsa..
Susacaktır, bunu bildiği için.

Kış gelecek..
Bir kar tanesi olup düşeceğim yeryüzüne.
İnsanlığa yakınlaşmanın
Tarifsiz sevinci içerisinde.
Oysa onlar
Sıkacaklar avuçlarında önce beni,
Fırlatacaklar bir taş duvara;
Duymaksızın çığlığımı

Yo.. Durun! .. Düşünün biraz!
Zorlayın yozlaşmış zihninizi,
Hatırlayın beni! ..
Çok şeyler unutulmuş
Ne çok şey yitirilmiş, yazık..
Bir bebeğin gülüşü,
Seven bir kadının gözyaşları
Unutulmuş ibret veren masallar
Ve o eşsiz, güzelim hatıralar..
Yoksa ben miyim “unutulan”
Bütün güzellikler gibi?

Sen!
Amerikayı keşfeden
Aya giden ‘insan’
Ben senin içindeyim
Bulup da çıkarsana, haydi!
Sen veya o fark etmez, yaşayamazsınız ki bensiz
Bilmez misiniz ben dünyanın son çivisiyim..

Benim için çoktan ölmüş diyorlar
İnanma sen onlara, inanma!
Ben senin yüreğinde varoldukça yaşarım..

Hatırla artık;
Benim adım İNSANLIK! ..