Unutulan Çocuk Şiiri - Engin Barlas

Kırılıyor kalem
gönül dayanmayınca;
susmuş,susmuşuz hepimiz
zamaneye uyunca.

Yağmurlar boşanınca
kör ve sağır bir gece çöküyor.
Köşebaşında bir çocuk
gözleri oyuk,
sesi boğuk...
Önünde çöp torbaları
elinde kutuları
ve gözünde kanlarıyla,
gergin
ve tedirgin bakışlarıyla
yüzünü geceye dönüp
kara torbalarda aydınlık arıyor.
Aydınlık dediğin
kitaplara sıkışmış değil,
güneş alazı değil...
Aydınlık bir ekmek kokusu
ve giderilmiş bir dayak korkusu...
Bu kadar ucuza satıyor hayatını
ve yağmur
ıslatıyor çocuğun saçlarını.

Yaşı belki dokuz,
belki de yüz...
doğduğu yer belki dağdır,
belki de düz...
Dışında bahar başlıyor,
içinde güz.
Ve bizler
karınlarımız tok
ve yerineyken gücümüz
hepimiz en az
geceler kadar körüz.

İnceden bir yağmur,
ince bellide ıhlamur,
o ince,
tedirgin çocuk
unutulur.