Unutulan Şiiri - Aytaç Korkusuz

ben gitmedim aslında
sadece artık beklemiyorum
gölgesine razı olduğum o güneşin
hiç doğmayacağını çoktan anladım
sen sandın ki bir gün dönerim
ama bilmezsin, bir ruh bir kez üşürse
aynı yerin ateşi bile ısıtamaz kendisini
ben seni değil
kendimi bıraktım o sokakta
kendime ihanetimi gömdüm
ben seni kaybetmedim
hiç sahip olmamıştım zaten
sahiplik bazen iki yüreğin aynı anda atamamasıdır
sen beni hiç anlamadın
çünkü sen sadece duymaya alışmışsın
anlamaya değil
ve ben artık konuşmuyorum
çünkü dilsizliğim bile daha çok şey anlatıyor şimdi

seninle yaşadığım her şey
bir filozofun yanlış anlaşılan aforizması gibiydi
uzaktan derin görünüyordu belki
ama içinde sadece sessiz bir boşluk vardı
sana şiirler yazmadım
çünkü sen
şiirin ne olduğunu bile fark edemeyecek kadar
gürültülü biriydin
ve ben sustuğum yerde büyüdüm
şimdi dönüp baktığında
“kaybettim” diyorsan eğer
evet, doğru yerdesin
çünkü ben artık orada değilim
öylece çekip gitmedim ben
önce içimden çıktım
kendimden geçtim belki de
aynı an’a çivilenmiş
hep aynı sancıya uyanan
bir yankıya dönüştüm sadece
hiçbir kelime tamamlamadı beni
hiçbir sessizlik susturmadı seni

sen sandın ki sensizlikten korkarım
oysa en büyük yalnızlık yanında biri varken bile
anlaşılmamaktır
ve en büyük özgürlük
“kal” diyene rağmen gidebilmektir
“seviyorum” diyene rağmen susabilmektir
evet, ben seni sevdim
ama sonra anladım
sevgi, sadece hak edene yakışıyor
kendini yarım bilen biriyle
hiçbir bütünlük tamamlanmaz
sen beni değil
kendini eksik bıraktın