Unutulan Şiiri - Kemal Denizhan

Ben seni çoktan unuttum,
Kara gecelerde esen yellere bağladım ismini,
Acı poyrazla sızlayan yaramı kuruttum,
Sıcak ocak başında yaktım resmini…

Afyondan uyuşan bedenler gibi,
Zihnim bağımlıydı bir zamanlar,
Gözlerine…
Beynim dönerken senin ekseninde
Aklımda yaptığın nazlar,
Kalbimde açılmış yaralar hasretti,
Ellerine…

Gözlerim körmüş, kulaklarım sağır,
Aklım başımdan gitmiş, olmuşum esir,
Aşk bu deseler de inanmadım asla,
Benim ki sana karşı bağımlılıkmış.

Seni kaybetme korkusuyla yaşamışım
Onca zaman.
Kumarbazları geçmişim sevginde,
Kaybetmemek için taviz verdikçe
Batmışım yerin dibine.

Sen ise, dudaklarında müstehzi bir gülüşle
Duruyordun karşımda.
Zafer kazanan komutanın başarısını
kutlama telaşında…

Ben ne zaman özgür oldum Gülüm
Biliyor musun?
Hani bana dedin ya
“Sen beni sevmeden yapamazsın” diye,
“Ben senin yaşama nedeninim,
Gidersem kurursun topraksız çiçek misalince”

İşte o gün kazandım bu savaşı sevdiğim,
Sen olmadan,
Gözlerine bakmadan,
Saçlarına değmeden,
Ellerimiz kenetlenmeden,
Kalbinin çarpışını hissetmeden
Yaşayabildiğimi farkettim.

Kazandım bu savaşı sonunda
Söküp attım yüreğimden yüreğini,
Meğerse kazanmak için kendimi,
Kalbimi de sökmüşüm yerinden
Sol yanım acıyor o günden beri.