Unuttum Yaşamayı Şiiri - Mehmet Ozan Ayt ...

Balkonun parmaklıklarına tutunmuş şehrin ışıklarını izliyorum.
Gökyüzü çok berrak.
Yıldızlar ışıldıyor.
Bulunduğum yere sessizlik hakim.
Ağaçların hışırtısı, rüzgarın uğultusu bile bir şeyler düşünebilmem için ara ara kesiliyor.
Köyün köpekleri bile parmak ucunda yürüyor, sırf beni rahatsız etmemek için.

Bense sokak lambalarının gölgeleri gibi karanlığım.
İçimdeki ışığın gölgesinde duruyorum.
Ateşim çıkıyor, nefes alamıyorum.
Tutunduğum tırabzanın tüm soğukluğu iliklerime işlemiş.
Ciğerlerim bir tutam hava için yalvarıyor.

Bense hiçbir şey düşünemez olmuş, karadaki bir balıktan farksız olmuşum.
Çırpınıyorum nefes alabilmek için.
Kendime bile itiraf edemiyorum, ölmekte olduğum gerçeğini.

Halbuki sevmiştim, yaşamayı.
Halbuki sevmiştim, iyi bir insan olmayı.
Sevmiştim, sevdiklerimle beraber olmayı.
Sevmiştim, senin beni sevebilme ihtimalini.
Tıpkı benim seni sevdiğim gibi.

Şimdiyse tamamen korku sarmış durumda, tüm benliğimi.
Her zaman bilirdim ne zaman ne yapacağımı.

Şimdiyse tamamen cahillik sarmış durumda, tüm benliğimi.
Artık bilmiyorum, ne yapıp ne yapmayacağımı...