Unuttum Yar Şiiri - Abdulkadir Çakmak

Bir eylül akşamı titrerken duygularım.
Odun ateşinde demlenen çay kadar kıymetin kalmadı yâr
İnce belli bir bardak ve demli bir çay,
Dumanı kıvrım kıvrım iki nefes sigara
Ve yıldızlar
Uzaklardan gelen su sesi
Sararken ruhumu aşk ile
Bedenimden düşen son yaprak sen oldun.

Her Eylül geldiğinde bir hançer saplanır göğsüme.
Doğa değişmiştir.
Güneş eskisi kadar sıcak değil,
Ay parlamaz dün gibi.
Yıldızlar masum gözlerle bana bakarken,
Ben senin kahrını unuttum yâr.

Güneş rengi yapraklar, dökülürken teker teker
Benim tutunduğum dallar kurudu.
Hafifçe esen rüzgarla titrerken duygularım.
Çıplak kalmış ağaçlar suskun ve elem dolu.
Toprak ölüyor, doğa usul usul susmakta.
Eylül bütün hırsını üstümüze kusmakta.
Ben tutunuyorum yıkılmamak için
Eylül gibi soğuk, rüzgarlı ve Kurumuş duygularıma.
Sana isyan ederken bile senin adını unuttum yâr.

Hiç bahar olmasın, yaz gelmesin artık.
Eylül ben gibi, ben Eylül gibiyim.
Doğarken güneş ufkumda, içimde birşeyler titriyor.
Ben yanarken Eylül rüzgarında
Rüzgar kayboluyor bende.
Afakta göç eylerken ay.
Yıldızlar sen gibi sessizce gidiyorlar.
Bir ben kalıyorum seher vakti, bir sigaram
Birde sönmüş ocakta ki çay.

Ay batmış, güneş doğmuş ne çıkar.
Mevsim yine hazan, yine eylül ayı.
Ben yine Hicran yüklüyüm.
Yine dert dolu.
Üşüyorum bozkırın ortasında
Kan ter içindeyim
Duygularım Eylül gibi
Karmakarışık
Puslu geceler, zayıf bir güneş
Serin serin esen rüzgar vururken sineme.
Ben senin adını unuttum yâr.
Ben senin kahrını,
Ben sana olan ahımı unuttum yar.
Unuttum, unuttum yar,