Unuttum Seni Şiiri - Aybala Şahinoğlu

Unuttum seni.
Sanıyorsun ki hâlâ geceleri adını sayıkladığımı,
Uykusuz gözlerle tavanı izlediğimi.
Oysa adını bile anmıyorum artık,
Bir yalan gibi düştün dilimden.
Bir zamanki suretin var mı? Yok.
Kokun? Esamesi okunmuyor.
Sesin bile yankılanmıyor kulağımda artık.
Bak işte, unuttum seni.

Senin için ağladığım günleri hatırlıyorum.
Her damlada biraz daha büyüyen o acıyı.
Beni gör diye yakarışlarımı,
Sustuğum cümleleri…
Ama sen, gülüp geçtin.
Kalbimi kırmakta ne kadar ustaydın,
Sanki bu bir oyunmuş gibi.
Ama bil ki,
Ben o oyunu terk ettim.

Unuttum seni.
Ve sen, her hatırlanışında,
Biraz daha küçülüyorsun gözümde.
O büyük adam...(kadın)
O güçlü adam…(kadın)
Meğer masalın kötü kahramanıymışsın.
Hiç olmadığın kadar sıradansın artık,
Adın bir taş gibi düşüyor kalbime,
Ama bu kez ağırlık yapmıyor,
Çünkü unuttum seni.

Bakma böyle sitem ettiğime,
Ah etmediğimi sanma sakın.
Bir daha sevecek olursan,
Dilerim kalbin yerle bir olur.
Yalanlarını, seni her dinleyenin boğazında düğümlensin,
Ve geceleri gözlerin açılsın da,
Bir türlü kapatamayasın.
Benden aldığın huzuru,
Başkasında bulamayasın.

Sana dair son hikâyemi yazıyorum şimdi.
Burada bitiyorsun,
Sayfanın kenarına küçücük bir nokta koyuyorum.
Nokta kadar yerin kalmadı hayatımda.
Unuttum seni…
Ama sen de unutma;
Beni unuttuğun her gün,
Bir adım daha kaybettin kendini.

Ben mi?
Beni soracak olursan,
Gözlerim başka güneşlere bakıyor artık.
Gecelerim huzurlu, sabahlarım aydınlık.
Senin adını unuttum…
Tam da istediğin gibi,
Unuttum seni...