Üzerimden kilidi basıp
terk edip gidişindir sebebi,
El yordamı ile yaşamaya alışmamın.
Yıllar geçti
Hüzün geçti
Özlem geçti…
hatta unuttum kimliğini.
Kaç asır tükettim
kendi içimden yarattığım zamanda
Bilmiyorum…
Ve döndü devran
aralandı kapısı yüreğimin.
Şimdilerde çözülmüyor anlamın..
Ne okuyarak
Ne dinleyerek
Eremiyorum bu
Zalimliğinin sırrına.
Son bir inançla,
Parmak uçlarıma tırmanıp
Kalbine dokunma isteğim bundan.
Ne görebileceğimi sorma bana
Ben de bilmiyorum …
Sadece tüm kalbimle umut ediyorum.
İnsana benzediğin zamanlardaki
O sıcak, naif yaratığı bulmaya…
Yoksa bin kez dokunsam yüreğine
Nafile…
Tüm endişem haklı çıkması kaderin
zira fısıltısı hala kulağımda…
Zorla inandırmaya çalışmıştı
o zindan kokusu bulaşmış yüreğinden
bir vefa çıkmayacağına…
Kayıt Tarihi : 14.6.2010 22:30:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Yasemin Şentürk](https://www.antoloji.com/i/siir/2010/06/14/unuttum-kimligini.jpg)
yaşanılan duyguların kişide yarattığı tatsızlıkla okuyana yansıyan dizeleri vareden yüreği kutluyorum. saygılar
TÜM YORUMLAR (2)