Son Ver Şiiri - Şefik Akboğa

Bir çocuk gibiyim hala
Görünüşüme aldanma sen benim
Sakallarimda ağardi evet ama ben bir çocuğum
Her şey büyüdü de bir ben büyüyemedim
Aklım hala okulu asıp top koşturmanin peşinde
Bahçe duvarlarından atlamayı özledim
Gözlerimi kapamak istemezken yorgunluğa inat
Anamın tadı hiç değişmeyen sabah böreklerini özledim
Özledim işte barakada yanan ocağı,
Geceyi ayı, közde kaynayan çayı..
Herşeyi özledim büyüdükçe
çocukluğumu özledim
Çileli günlerimi, dağları, vadiyi dereyi yaylayı
Kızarak otlattigim, keçiyi oğlagi
Bahçede aceleyle suladığim bostanı, kabaği
Aynı yatakta üç kardeş yatmayı
Sabah kahvaltısında son zeytini kapmayi
Kalabalık olmayı
Özledim işte
Hayallerim mi büyümedi
ben mi çocukluğumda kaldım ,
Büyüdükçe eksildiğimi ne yazık anlayamadım,
Çok garip
Çocukluğumda kaçmak isterdim
Büyük şehirlerde yaşamak para kazanmak
Bu limana varmak içindi çabalarım
Şimdi ise geldiğim yere dönmek için
Arıyorum var mıdır diye bir yolu
Öyle ya,
Geldiğim yoldan dönülmeyen bir sapaktayım
Gençliğim hayallerim diyorum elimden alınan
Gün be gün istemsizce göz göre göre çalınan
Benim olmayan bir hayat işte yaşadığım
Yaşamak tek kullanımlık hak
Bir yanım diyor ki herseyi bırak
Özgür ol, kendin ol tüm kararları sen ver
Unuttum dediğin yerde yeniden başla
Artık buna bir son ver...