Unuttum. Şiiri - Ahmet Akgün

Unuttum karlı bir akşam babamın sobada kestane pişirişini.
Darbukacı Tezgül ablayı ya da Trakyalı Fahrettin abiyi.
Her bayram elini öpmeye giderdim de, kendine has şivesiyle beni sorardı.
Giderken de elime para sıkıştırmasını bırakmazdı.
Unuttum en son çocukluğumda gittiğim memleketimin tandırda pişen ekmeğini.
Çocukluk arkadaşım Gökhan'ı, Doğan'ı, Rıdvan'ı, Ali'yi Veliyi.
Unuttum cebimde 5 kuruş yokken, okulun yolunu cıvıldayarak arşınladığım o günleri.
İki kere iki kaç yaparmış? Fıstıkçı Şahap dükkanı kapatmış.
Unuttum soğuk bir gece vakti dayımla Emir Sultan'a gidişimizi,
O vakitte kapalıymış da ne yapacağımızı bilememiştik.
Ben yine bugün gibi iki büklüm, sabahı yapmıştık.
Unuttum buz gibi abdestten sonra sıcacık seccadeyi.
Simit kokan masayı, şıkırdayan çay bardaklarını.
Unuttum arefe gecesi ayakkabılarımı yanı başıma koymayı,
Yeni alınmış pantolonu, ütülü gömleği.
Korkup ağladığım bir vakit anamın koynunda gülümsemeyi.
Unuttum top oynarken düşüp kanattığım yaralarımı,
Ve bilmezdim hüzünle biten cümlelerin gizli öznesinde kendimi bulacağımı.
Dedim ya! Gelmezdi aklıma şimdiye kadar.
Düşün ki yazdıklarımdan çok bir de yazmadıklarım var.
Unuttum işte!
Oysa tapulu mülkü gibi kalbime girip çıkmayan yar?
Her şeyi unuttum da, seninle geçen bir anımı bile unutmadım. Unutamadım.