Unuttum Şiiri - Gürsel Cengiz

Unuttum dersin kelimelerde
Aslında o kelimeler
Bir yarayı tekrar tekrar açmaktır
Ne yazık ki güzelim bu kolaya kaçmaktır
Gerçeklere kafayı çevirip geçmektir
Ve yokuşu değil inişi seçmektir.

Unuttum derken bile unutmadığının bir resmidir mısralar. Otobüste şemsiyeni, masanda kalemini, hatta ve hatta çocukluğunda kulağını çeken öğretmeni. Seni görmeden geçen rüzgarları, Lambası yanmayan odayı, Kırdıklarını, kırıldıklarını, döktüğün göz yaşlarını, döktürdüğün göz yaşlarını, yaşananları, yaşadıklarını, tuttuğun eldeki sıcaklığı, öptüklerini unutursun.
Çaldığın sazın perdelerini, türküleri unutursun, sevgi ağır gelir yüreğe, sevdiklerini unutursun. Nasibin eksik düştüyse insanlığına, babanın mezarını unutursun. Başın yastığa düştüğünde, içinde kurulur vicdan mahkemeleri, uykuları unutursun. Egoların ağır basar kantarda, gururunu unutursun. Vazgeçilmez değilmiş hiçbir şey, unutmayla kardeşmiş vazgeçmek, Mesela ben, bu deli şair, çocukluğumdan gençliğimden vazgeçtim, üst üste, yan yana dizip adına şiir dediğim cümleleri unuttum, kokunu, ellerinin beyazını, yürümeni yaşadıklarımızı arkanda bir eski kilim gibi sürümeni unuttum.
Yıllar önce kaybettiklerime çektiğim
Vahları
Sana çektiğim ahları
Saçlarımdaki siyahları
Yüreklerde açtığım yaraları
Harcadığım kirli paraları
Unuttum
Güneş, çekilince sahneden ağır ağır, kurduğum mey sofralarında, mey yerine çok acı yuttum, sana yemin ediyorum, seni unuttum…