Unuttum Şiiri - Mehmet Ersoy

İftar sofrasında bekleyen dedem,
Orucunu açması için
Avlu kapısında beklerdi ninem.
Ezan sesi okunduğunda
“Tamam herif, yiyebilirsin,” derdi.
Hangi mevsim, hangi yıldı,
Unuttum.

Her sabah, küçük evimizde,
Beraber yattığım kardeşim
Öperek uyandırırdı beni.
Oysa çocukluğumu unuttum.

Ayrılıklar olur, kavuşmalar olur,
Ölümlerde de, doğumlarda da…
Tanıdık bir ses, eski bir yıldız öldüğünde
Burkulur içim.
Ağlamayı unuttum.

Hürriyet şarkılarının melodisini
Mırıldanıyorum,
Sözlerini unuttum.

Sahile inip
Çıplak, masmavi denizi seyre daldım.
Kucaklamayı unuttum.

Bulvar üzerinde akşamları,
Bir aşağı bir yukarı…
Okuldan, özgürlükten,
Ülkeyi kurtarmaktan,
HürDemi yaratmayı,
Özlemeyi, sevmeyi konuşurduk.
Bulvarı değil, ama konuşulanları
Unuttum.

Bir sevgilim vardı,
Yanımda eğilip kulağıma
Bizi anlatırdı.
Kendisini olmasa da
Mektuplarını unuttum.

Ama sen,
Evimizin bahçesindeki
Masmavi gökyüzüne doğru
Özgürce büyüyüp giden kavak ağacı…
Sen böyle her rüzgâra sallanırken,
Hışırtılarınla
Ben unutmak istediklerimi
Unuttum.

Ve hâlâ,
Her yaprağın her hışırtısı
Sana dair bir özlem fısıldıyor bana…
Ne kadar unutmaya çalışsam da,
Kalbim seninle dolu
Ve belki biraz da kıskanç…

Ama gel…
Bir tek anlık varlığınla
Unutamadığım her şeyi hatırlat bana,
Ve bu şehrin bütün yapraklarını,
Bütün rüzgârlarını,
Bütün mevsimlerini
Sana adamak için
Yanımda ol…
Yoksa, her şey unutulacak
Ama sen unutulmayacaksın. 15.04.1989