Bana yaşarken ölmeyi acı çekerek sabretmeyi sen öğrettin
Ölüme bile susamayı sen yaşattın bana artık her şey bitecekti biliyordum
Çünkü ben çoktan bitirmiştim.hep kaderime ağladım pişmanlığım çoktu
En büyük pişmanlığım ise sen oldun ama artık göz yaşlarım dindi
Yerine mutluluk ışıltıları geldi özlemekmi eksiklikmi yok artık tamam özlemiyorum
Mutluyum beni sevenlerimin yanındayım ama sen yapayalnız
Kaçışım çaresizlikten değildi cesaret doluydu sensizliğe ilk adımımı attım
Neden beni anlamamıştın neden artık verecek bir can borcum var sana değil Allahıma
Beni az da olsa teselli edecek şey çektirdiğin acılar tek tek dönecek sana
Hissettiğin suçluluk eritecek kalbini beni göreceksin her insanda beni duyacaksın her şarkıda
Fark etmeden yazacaksın beni kağıtlara okuyacaksın beni her kitap ta
Beni ölmekten beter ettiğin için kor gibi yanacaksın susayacaksın bana acıkacaksın
Kayıt Tarihi : 21.9.2007 19:45:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Şair Zeynelkoptekin](https://www.antoloji.com/i/siir/2007/09/21/unuttum-116.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!