Unuttuk Seni... Şiiri - Cengiz Numanoğlu

Kölelik ettikçe, biz nefsimize;
Alıştık.. Ahlâktan, dînden tâvize.
Ey Yüce Rabb'imiz! Ne oldu bize,
Ne oldu da böyle.. Unuttuk Seni..

Duygumuz körlendi, hevâ heveste,
Ruhumuz kirlendi, altın kafeste.
Dost aradık durduk.. Nice adreste,
Her kapıyı çaldık.. Unuttuk Seni..

Aç kaldık.. Eğildi mağrur başımız,
Yalvardık... Sel oldu gözde yaşımız,
Rahmetinle, doldu taştı aşımız;
Daha ilk lokmada.. Unuttuk Seni...

Azgın denizlerde, el açtık Sana,
Ölüm korkuları, dayandı cana,
Lûtfunla sağ sâlim, çıktık limana;
Daha ilk adımda.. Unuttuk Seni...

Hastalık derdinden, girdik bir zora;
Bulduk devâsını, yol sora sora.
Bin teşekkür ettik, nice doktora;
Ey devâ sahibi! Unuttuk Seni...

Savaştık.. Cehdettik, düşmanı sürdük,
Bizimle bir safta, melekler gördük.
Zafer çelengini, kibirle ördük;
Öyle sarhoş olduk.. Unuttuk Seni..

Her Cuma, doldurduk câmilerini,
Döktük, secdelerde alın terini,
İbretle dinledik, âyetlerini;
Kapıdan çıkarken.. Unuttuk Seni..

Yükseldikçe piramitte yerimiz,
Sanki kalınlaştı, hayâ derimiz.
Kat kat oldu, her makyajda kirimiz,
Kartvizit peşinde.. Unuttuk Seni..

Verdik çürükleri, ayırdık maldan;
Fakir ne anlardı, petekten, baldan,
Tonlarca ürünü, topladık daldan;
Zekâta gelince.. Unuttuk Seni..

Kalpler taş kesildi, nefretle kinle,
Haşır neşir olduk, büyüyle, cinle,
Ey Yüce Rabb'imiz! Hidâyetinle;
Hatırlat! Ne olur.. Unuttuk Seni..

(1996)