.........Dün,Düziçi Öğretmen Okulu Mezunları'nın toplantısına gittim.Otuz yıl sonra, ilk kez mezunlar bir araya gelecekti.Hem de mezun olduğumuz o eşsiz okul; Düziçi Öğretmen Okulu'nda...
..........Bir gün önceden haber verilmişti bana..Nasıl da heyecanlanmıştım.. Bütün arkadaşlarım gözümün önüne geliyordu tek tek...Artiz Kadir, Ördek Ergün, Deprem Halit... Daha kimler yoktu ki...
..........Hepsini merak ediyordum. Hele de kızları... Yaşlanmışlar mıydı, kilo almışlar mıydı? Güzel olup da, hiç birimize yüz vermeyenler... Hala öyle güzel miydiler? Ellerinden tutmuş çocuklarıyla mı geleceklerdi? Yok canım, daha neler? Onların çocukları şimdi yirmi-otuz yaş aralığında olmalıydılar... Ellerinden tutma çağı mı kalmıştı?
...........Ne bileyim, benim gözümde hala onyedi-onsekiz yaşlarında kaldılar... Büyümüş, yaşlanmış hallerini hiç düşünemiyorum ki... Üç-beş yaş büyütüyorum ama otuz yaş büyütemiyorum onları...
...........Aynaya baktığımda gördüğüm güz düşmüş saçlarıma alışmıştım oysa... Yıllarca süren bir alışma döneminden sonra da olsa...
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
