Unuttuk Şiiri - Hidayet Gedik

Ne oldu bize, hiç böyle değildik
Düğünü, derneği, toy’u unuttuk.
Şehirde dört bir yana dağıldık
Aileyi, akrabayı, boy’u unuttuk.

Şehirde karıştırdık sapı samanı
Kahvehanede öldürdük zamanı
Darılmış bize Üç Köprü ormanı
Odunu, gölüğü, mağ’ı unuttuk.

Bilemezsin burda baharı güzü
Anlamazsın hiç yokuşu düzü
Bize düşen bir avuç gökyüzü
Dereyi, tepeyi, dağ’ı unuttuk.

Kiracıların bahtı karadan kara
Para yetiştirmek zor bu andıra
Nohut leblebi oldu, ahır mandıra
Ağılı, çevliği, peğ’i unuttuk.

Binaların hepsi birbirine nâzır
Havası suyu, mezarımızı kazır
Banyoya gireriz sıcak su hazır
İbriği, leğeni, çağ’ı unuttuk.

Pencerelere çifte cam yaptık
Üstümüze mökkem dam yaptık
Eksik bırakmadık tam yaptık
Közmeği, bacayı, loğ’u unuttuk.

Televizyon oldu göze perde
Buralar çare olmuyor, derde
Hani orak, tırpan, hani nerde
Dirgeni, düveni, tığ’ı unuttuk.

Dilekçemi alıp götürün kadıya
Tıktılar bizleri küçücük odaya
Çoluk çocuk uydular modaya
Tiftiği, postu, yuğ’u unuttuk.

Kim kurtaracak bizi buradan
Tek umudumuz yüce yaradan
Ekmek katkılı, sebze seradan
Tarlayı, bahçeyi, bağ’ı unuttuk.

Hedikler pişer, kaynardı kazan
Yağmur yağar, coşardı hozan
Şehirler oldu bu oyunu bozan
Yaylayı, obayı, köy’ü unuttuk.

İnsanoğlu işte hafıza-i beşer
Sonunda bize de ’nisyan’ düşer
Ne kete yeriz ne kömbe pişer
Yarmayı, bulguru, fiğ’i unuttuk.

Dayan nâçar Hidayet, dayan
Mazidir kalbimde kanayan
Ninemin elinde tıngırdayan
Çığrığı, kirmanı, iğ’i unuttuk.