Unuttuğumuz O Çocuklar Şiiri - ibrahim M ...

Kirlenmiş siyah, sarı,
Kumral saçlarla,
Giydiği yırtık paçavralarla,
Hayata umutla bakmaya çalışan,
Ah o çocuklar…

Hayatlarında yemeseler de
O sıcacık somunun arasına
Koymak isteyip de koyamadıkları
Sucuk, salam, peynir, zeytin…
Sadece ve sadece
Rüyalarında gördükleriyle avunan
Ağızlarından salyalar akan
O çocuklar…

Bahar yağmurunda
Dizlerine kadar çamur olan,
Kışın soğukta donan, moraran
Hiç ayakkabı görmeyen
Yürekleri gibi
Narin ayakları yaralı
O çocuklar…

Mavi, siyah, ela gözlerden
Sıcacık bakışlarla
Yine de hayata umutla bakan,
Beklide bakmaya çalışan
Ah o çocuklar…

Bulabildiği bir bez bebeğe,
Kırık bir arabaya sevinen,
Yokluğa, imkânsızlığa
Ağlasa da o tatlı yüreği,
Vücuduna sıcacık kanı pompalayan
O tatlı tertemiz yüreğinden
Yaşama umudunu yitirmeyen
Çocuklar…

Evinde soba yanmayan,
Sıcaklığın ne olduğunu
Nazik teninde hissedemeyen,
Ayazdan çatlayan,
Soğuktan üşüyen ellerini
Nefesiyle ısıtmaya çalışan
O çocuklar…

Her verdiği nefeste,
Güneşin sıcaklığını andıran…
Her attığı adımda,
Hayata umut bağlayan…
Her ışıl ışıl bakışında,
Zifiri karanlıktaki
Yıldızları çağrıştıran…
Her gülen dudakta
Bir gül açtıran…
Umutla yaşama
Sarılmaya çalışan
Ah o çocuklar…

Ne doğduklarından…
Ne öldüklerinden…
Ne de çektiklerinden…
Haberimiz olmayan…
Varlıklarını dahi bilemediğimiz
Yok saydığımız,
Kimi gamzeli,
Kimi al, kimi tombul yanaklı,
Kimi de benzi solmuş
O güzel çocuklar…

Her şeye rağmen,
Hayata umutla bakan
O minicik yürekli
BİZİM ÇOCUKLAR…