Unuttuğum Sokak Şiiri - Mehmet Özcan Yas ...

gelip de kimseyi bulamamak ne kötü
herkesin bir bir taşınıp gittiği hayalet bir yer sanki
eskinin şen çocuk kahkahaları,
mahalle arası maçları,
limon sürülmüş saçlarıyla genç delikanlıları
yok, hiçbiri yok bunları hatırlarken
eylül ayında, ayrılığım sarı yapraklar gibi oldu sokağımdan

büyük bir şehirdi belki yaşadığımız yer,
ama sokağımız her şeyden daha büyüktü bize
kocaman bir ülkenin içindeyiz de
keşfedilecek onca yeri bulacakmışız gibiydi.
herkse bir gün büyüdü;
sokak, sokak otuz haneli, dar bir tünelmiş
anladık, o an şehrin diğer sokaklarına hevesle daldık
önce, okulumuz değişti
ta öteki sokakların bilmediğimiz derinliklerinde idi
gidip gelirken yavaş yavaş unuttuk inimizi
kalemiz kendiliğinden düşüyordu adeta
sahipsiz bırakışımız solduruyordu
önce çocuklar büyümüş
sonra sevilen nineler, dedeler ölmüştü
bakkal amca bile çoktan kapamıştı kapılarını
balon ve şekerler bize yetmez oldu da ondan galiba

okulların büyüklerine gitmeye karar verdik
bir eylül ortasında komşulara son kez bakıp binmiştim taksiye
taksi zaman yokluğundan geçer gibi geçti sokağımızdan
eskimiş evlerin üstünde "KİRALIK" yazılarının aylardır durduğunu fark ettim
kaldırım taşlarının kenar boyaları bile bir asırdır vardı sanki
eski amcalar da yoktu artık kahvenin önünde
hele köşeyi dönerken o koca arsanın üstünde dikilen çok katlıları görünce
en çok o zaman anladım sokağımızı ne çok sevdiğimi

sokağın en güzel,en cennet yeriydi orası
kuru topraktı, dizimiz paramparça
bazen kollarımız bazen kaşımız,gözümüz
yani gazi olduğumuz, kendimizce savaştığımız yerdi burası
ama çocuksu, öyle büyüklerin çocukları öldürdüğü savaşlardan değil
bizim sebebimiz altı üstü, bir haftalığına kim kullanacaktı sahayı...
gülüyorum şimdi ama ne maçlar yapardık be...

gerçekten çocuklar büyüdükçe sokaklar küçülüyormuş.
sokaklar aslında bir akrabalık yeriymiş, en samimisinden
gelenler de hep gidenleri aratırmış hem de çok özletirmiş
sonra sonra anladım sokağım benim mabedimmiş..

ve eylül ayında, ayrılığım sarı yapraklar gibi oldu sokağımdan
geride bıraktıklarım el sallarken ardımdan, ben çoktan büyümüştüm
sokağımın büyüttüğü bir insandım
ve bir kez daha uzaklara gönderdiği
belki de bir daha dönmeyceği biriydim...

her şeyimin,en güzel yıllarımı geçirdiğim sokağa
bir dahaki sefere dek elveda deyişim eylül ayıydı