Unutsam Seni Şiiri - Zerdal Aydın

Aynı caddelerde yürüyorum sensizliği takıp koluma
Hava alabildiğine ayaz yüzüme yüzüme vuruyor rüzgar sensizligi ellerin yok ve ellerim buz
Kaldırım kenarlarında biriken kagit toprakları ve sararmış yapraklarla kavga halindeyken hangi köşe başında çıkarsın diye gözlerim hasretle doluyor
Kulağıma fısıldıyan rüzgar söyle o nerde
İçim sıkkın keyfim yok buruk bir hüzün ve hepsine karşı gelen gerçekler
Duyduğum onca söz onca yalan ve onca yemin lanet olsun yine
Hak etmedim bunu ben
Nasıl söyleyebildin bütün bunları ve nasıl yüreğin el verdi oysa gözlerinde ki merhamete inanmıştım ben ama öfkem kinim ve
Yine de kırgınlığım sana değil
Aldanmışlığıma inan aldanmışlığımadır bu can pazarı azabım
Çarpsam bir yerlere geberene kadar içsem ve
Kırıp döksem bütün hasreti
Öfkemi durdurabilsem diyorum
İçim patlamadan bir yara daha almadan
Yada imkansız belki ama
Alsam sevdayı hasreti seni sensiz geçen her günümü
Assam bir ağacın dalına bir dilek diler gibi gerçek olana dek beklesem
Aklıma sen geldikçe vursam yüreğime ölene kadar
Parça parça etsem diyorum
Ellerim cebimde boynu bükük kimsenin yüzüne bakmadan yalnızlığıma geri dönsem
Hiç sevmemiş yaşamamış gibi seni geride bırakarak
Hayatıma devam etsem
Yada becere bilsem
Sen gibi yapsam bencil olup merhametimi idam etsem
Vicdanımı ateşe verip yaksam
Yüreğimi gömsem kimsesizler mezarlığına
Her gün bin bir yalan ile avuta bilsem kendimi çocuk olsam bayram şekerleri biriktirsem geleceğime ve çocukça yaşasam umursamazsam hayatı aklım Yetmese
Akşam sevsem diyorum
Sabah unutsam seni