Unutmuşum Şiiri - Zafercan Öztürk

Ağlamıyorum artık.
Gözlerim yorgun, düşlerim yorgun, ben yorgunum.
Sadece dinlenmek istiyorum.
Seni beklemek, ne yorucu şeymiş.
Ağaçlar, kuşlar, yıldızlar, sokak kedileri, ağlayan çocuklar...
UNUTMUŞUM!

Şu kulağımda yankılanan da ne?
Sen değilsin ve bu ilk defa oluyor.
İyi hissediyorum nedense.
Yoksa bu ses, deniz dalgaları mı?
Ne kadar da değişmiş.
Alışmam zaman alacak gibi.
UNUTMUŞUM!

Şimdi geride bıraktıklarıma bir mektup yazacağım.
Ulaşması zaman alacak belki ama,
Nasıl da özlemişim yazmayı, yeni fark ediyorum.
Acaba ben yokken neler değişti buralarda.
Sahi ya, bizim mahallenin adı neydi?
UNUTMUŞUM!

Şimdi ne mi yapacağım?
Aslında ben de pek bilmiyorum.
Acaba bir kitap falan mı yazsam,
İçinde senin olmadığın, bambaşka bir hikaye.
Belki ben, belki ağaçlar, kuşlar, yıldızlar, sokak kedileri, ağlayan çocuklar...
Bu arada, nasıl yazıyorduk hissettiklerimizi?
UNUTMUŞUM!