Unutmuşsun Şiiri - Zeynel Çok

İnatkâr, tedirgin, yaralı,
Kan revandı günler;
Kekik tadıydı sığındığım aşk,
Çiğnenirdi yaşamak,
Unutmuşsun.

Öyle ki,
Bahar çiçekler açardı,
Dallarına tünerdim kirazların;
Haber salardım,
Dayanırsan, acıtmaz düşman,
Unutmuşsun.

Kıvılcım düşerdi,
Demlediğim sevmeye;
Murada erilmedi,
Kırk gün kırk gece;
Çözüldü zaman,
Çıkılmadı kerevete,
Unutmuşsun.

Beş bin telis düşünce,
Taşırım hâlâ sırtımda,
Yatak, uykusuz soğuk;
Kozalaklar,
Çam ormanları duygusu uyandırıyor,
Dostluktan götürüyor yara,
Unutmuşsun.

Şahdamarım atardı uçuşan tohumlarda
Gökmen kız olurdu uzayan gece
Gündüz, mayhoş sarı ayva
Ufku dolanırdık yağız atlar sırtında
Yalancıydı suda genişleyen halkalar
Pusuda bekler toprağa saklı ölüm
Toz kondurmazdık kadehteki buluta
Unutmuşsun.

Sürçer ayaklarım, dilim,
Sürçer yüreğim;
Görmeden durursa gönüldekini,
Yuh olsun.