Hayat mektebinde,
Kabuk bağlamış yaraya inat nefes almayı,
Karanlığa inat,
Bir mum ışığında yaşamayı öğrendim.
Öğrenemediğim tek bir şey vardı;
Unutulduğumu bile bile
Ölümüne severken unutmayı öğrenemedim.
Kuru ekmekle,
Tuza banıp karın doyurmayı,
Sırtımdaki kamburuna inat,
Hayatla her an savaşmayı öğrendim.
Öğrenemediğim tek bir şey vardı;
Gelmeyeceğini bile bile
Yetim yüreğimle sensiz yaşamayı öğrenemedim.
Her karanlık geceden sonra,
Aydınlık bir sabaha uyanacağımı.
Nehir olup aksa da gözlerim,
Bir gün güneşle kuruyacağını öğrendim.
Öğrenemediğim tek bir şey vardı;
Dönmeyeceğini bile bile
Mavilere sensiz kanatlanmayı öğrenemedim.
Severken unutmayı
Bir türlü öğrenemedim..
Tek kusurum buysa; özür dilerim.
Severken unutmayı öğrenemedim.
Kayıt Tarihi : 18.1.2016 11:46:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
"EĞER BİLMEDİKLERİMİ AYAĞIMIN ALTINA BASAMAK YAPSAM, BAŞIM ARŞA DEĞERDİ." -Kelam-ı kibar-
İnsanoğlu öğrendikleri ile henüz öğrenemediklerini kıyaslamaya kalksa, bilmediklerinin bildiklerinden kat, kat fazla olduğunu görürdü Aslı hanım. Siz öğrenmeye devam edin lütfen! Hayat denen imtihan vesilesi sona erene kadar, emin olun ki, daha neler, neler öğrenip, hayretinize yeni hayretler ilave edeceksiniz.
lütfen kimse de yanlış anlamasın, amacımız da bağcıyı dövmek değil.
burda kurul üyelerini sorgulamak gerekiyor.
Tebrikler!...
TAM-PUAN
TÜM YORUMLAR (6)