Unutmaya Kapı Açmak mıdır Terk Edilmek?

Terk edilmiş bir şehrin,
yalnız sokaklarında,
dolaşırken beni,

nefret,
şüphe,
kin
ve kaybolmuş ve yıkık
ve karanlık
ve ıssızlıkta
ve özlemle,
akarken hayat,

anlayacaklar seni ve beni,
bende… Seni…

Yeni örtülmüş bir mezar toprağı,
kokusunda,
fark edecekler beni…

Bir bebek ağlayışında,
bir anne hıçkırışında,
dün ölenin acı çıkmazlarına,
dökülen ağıtlarda,

anlayacaklar seni, beni ve
bende seni…

Ve karanlık,
aydınlığa ve güneşe,
hüküm sürerken…
süzülürken gölgelere…

Bir ölüyle sarmaş dolaş,
bir bedensiz ruhla kol kola,
bir güneş yanığı bedenle,
yüz yüze
ve
karanlığı ve açlığı ve sevgiyi,
gömmek için kazılan mezarlar görülünce,
anlayacaklar seni, beni ve bendeki seni…

Anlayacaklar beni…

Yeni gün sabahında buharlaşan,
toprak kukusunda,
yamaç sırtlarında,
erik çiçeklerinde,
toprağa düşen tohumun yarılışında,
filizlenişinde,
yaprak dökümlerinde,
düşüşlerde,
savruluşlarla,
anlayacaklar seni, beni,
bende seni anlayacaklar…

Patlamış balonların kırışıklıklarında,
çekirdeğinden ayrılan merminin kovanlarında,
duvarlara yapışan yalnızlık gölgelerimde,
vapur düdüklerinde, hırçın tren seslerinde,
durgun denizin son suyunda,
kumsalda yıkılan kumdan kulelerin artıklarında,
boş sigara paketlerinin üzerinde otobüslerin geçişlerinde,
yere düşen son ceviz kabuğu görülünce,
anlayacaklar seni, beni, bendeki seni…

Gülen çocuk yüzlerinin ağlamaya dönüştüğünde,
Ölülerimize, sevdiğimize el sallayışımızdaki,
O anda,
dolaşan özgür ruhumu görenler,
anlayacaklar,
seni, beni, bendeki seni anlayacaklar…

Gülüşlerim, hüzünlerim,
hasretlerim
ve
çocuksu kahkahalarım
ve ezilmiş ruhum
ve özlem
ve dik duruş çabalarımı görenler,
anlayacak seni, beni, bende kalan seni…

Ve beden,
ve ezilen katılaşan toprak
ve yürek
ve nasırlı çilli eller
ve beyazlaşan saçlar
ve yalnızlık
kimsesizlik,
düşünce yağmur damlalarıyla toprağa,
pırıldayan bir damla,
tutunma çabasındayken hayata bakışa,
işte
o zaman tekrar anlayacaklar seni, beni, bendeki seni,
sendeki bensizliği…

Unutmaya kapı açmak mıdır terk edilmek?

Ve
yeni aşkın gülüşlerine şaşkın bakarken anlayacaklar son hâlimi…

Gülen Yüz’ü,
camdaki beni,
mutluluk hıçkırışlarımı
ve
kahkahalarımı görünce,
anlayacaklar sensiz beni, bendeki yeni aşkı…

Bir can,
bir söz,
bir akış olacak hayat bende kalanla,
bir gün anlayacaklar beni… Seni ne kadar sevdiğimi yeni aşk…

Bir zaman kollaması bu,
yasak aşktan,
yasaklı aşka kaçış… Veya kayboluş…

Issızlıkta ruh kayboluşu,
bir derinlik dalışı,
siyahtan maviliğe koşuş…
karanlık,
yıkıklık,
ıssızlık,
bedenden kopmak isteyen ruhun prangalanışı…

Bir hasret bunalması,
bir yokluk ateşi…

Bir gün anladıklarında, sadece şaşkın bir bakış kalacak rüzgarın sesinde…

Birbirlerinin geçmişine ağlayan, iki yürek gülmesi belki de bu bir merhaba demek…

Aşk bir zincir demetiydi. Toplu halde durduğunda halkalarına sıkı sıkıya bağlı oluşu…
Gerildiğinde bir güçtü. Belki de kahkahaya dönüşen bir haykırıştı…
Hayatın zinciri zorlanıyordu. Sevgi zarlıklı bir beşikte sallanıyordu.
Ve
Bedenler yalpalıyordu. Geceler, kör, yorgun bir beden bekçisiydi…
Yürek beyinleri zorluyordu…
Ve
yeni aşk bedenlere kanat takıyordu…

İşte bu zamanda sen bensiz,
ben sensiz,
yeni aşkla kol kola kaldığımda,

anlayacaklar seni, beni, bendeki senin yokluğunu…

İzmir