Unutmanın Ütopyası Şiiri - Mehmet Işık Ron

Yaşamak en çok silmeye benzemiyor.
Harf oyunlarının küfürbaz çağrışımlarında,
Kaybolmuşla silinmişin farklı evrenlere açılan
İntihar mektupları olduğuna inandırdı,
Denizlere kavuşmayan karanlık soğuk gölde,
Yumurtalarını bırakmak için dağlara tırmanan
Küçük balıklar.

Bilinçaltlarında atalarının yüzdüğü antik kanallar
Ve övündükleri tek zaferleri, hayali bir canavarken!

Yaşamak en çok silmeye benzemiyor.
Tükürdüğün, kaldırımda kelimelere dönüşüyor.
Sonu olmayan bu amansız takibin pençelerinde,
“Ama”sı olmadan kurulamıyor hiçbir cümle.

Denize düşen rakıya sarılıyor,
Dağlara tırmanan balıklar;
Silmenin ütopyasını düşleyen,
Ruhları en kara kalemlerle karalananların
Sofralarında kayboluyor.

Yaşamak en çok silmeye benzemiyor.