Unutmam Şiiri - Veysel Soysal

Göçerdik; ana-baba, ağa-bacı.
Yüklerdik; yatak-yorganla bakracı.
Yayığı, kazanı, senidi, sacı,
Çadırı-çatmayı asla unutmam.

Tilkilerden gocunurduk, tüneği.
Kaşağıyla tımar edip bineği;
Öküzü tarar, sağardık ineği.
Yemliği, batmayı asla unutmam.

İkilerdik, tarlaları kurakta.
İşlemek için, nadasta, orakta.
Çiftçiler toplanırdık, durakta.
Yatıda yatmayı asla unutmam.

Daha Dökülmemişti, süt dişim,
Altı yaş idi, benim ilk gidişim.
Bu benim çocukluk işim.
Sığırı gütmeyi, asla unutmam.

Derelerde taş atardık, tilkiye,
Çalı keserdik basardık, çelkeye.
Buzağıya, sıpaya ve yılkıya,
Örüğü atmayı asla unutmam.

Ekip biçmesem, ben de eli boştum.
Bir yufka ekmeğin peşinde koştum.
Bu bir ayrıcalık, üç öküz koştum.
Evleği katmayı asla unutmam.

Alıç, ahlat, iğde azıcık ersin.
Tadını bilsen acele edersin.
Barabanlıda katmerini yersin;
Bu zevki tatmayı asla unutmam.

Her ihtiyaca bir teklik yeterdi.
Evin eşiğinde kekik biterdi.
Arka yamaçlarda keklik öterdi.
Palazı tutmayı asla unutmam.

Kurak giderdi, sene bazı zaman;
Yemin de yok; kime edersin aman.
Kıtlık sebebiyle yetmezdi, saman.
Geveni ütmeyi asla unutmam.

Yoksuldu, her kesin eli dar idi.
İki yılda bir buzağı kar idi.
Eskiden yardımlaşmak var idi.
İmece etmeyi asla unutmam.

Yakacak yok. Meşe kökü sökerdik.
Bir ocağa dokuz kişi çökerdik.
Biz keçemizi kendimiz dökerdik.
Yünleri ditmeyi asla unutmam.

Boldu, o zaman mekkareler atlar.
Semerler, sicimler, türlü pusatlar.
Yağlıcayla, mısır ne güzel patlar.
Çalıya gitmeyi asla unutmam.

Harmanda düğen çevrilir idi.
Tınaslar birlikte savrulur idi.
Bazen sap kağnısı devrilir idi.
İmdada yetmeyi asla unutmam.

Ezelden soyumuza harpçi derler.
Özcüyüz; ne şarkçı, ne garpçı derler.
Akçaşarlı’ya dışta turpçu derler.
Şalgamı satmayı asla unutmam.

Öküzleri önlerinden çekerdik.
Molada rampasa rahat dikerdik.
İnişte sürütme, kızak takardık.
Yokuşta yitmeyi asla unutmam.

Pardıları keser idik, palayla,
Gümemizi, kurar idik, çalıyla.
Kekliklere sokulurduk ala’yla.
Alaya ötmeyi asla unutmam.

Her evde, kışları, kırk yılın başı;
Tavuk kesip, çekilir, arap aşı.
Cin biber çorbada verir ataşı;
Hamuru yutmayı asla unutmam.

Atlar cibreli kuyruğunu sallar.
Yanaşma, boynuzunu vurur mallar.
Şaşarsın alnına değince nallar.
Eşekten çitmeyi asla unutmam.

Titreye sarsıla nöbet tutardık.
Pınar başlarına varır yatardık.
Uykuda özünü suya atardık.
Kinini-sıtmayı asla unutmam.

Bulsam yeterdi, çarığıma deri,
Biraz gazyağı yakmaya feneri.
Tuz, bez, kil; ufak tefek, öte beri,
Kendine yetmeyi asla unutmam.

Kimi uzun, kimi kısa, ve acar.
Kimi zengin, kimisi de çok naçar.
Rahmetli oldu, Tomas, Ürü, Macar;
Üç yerden bitmeyi asla unutmam.

Kilerde bitince mısırla darı;
Gün olmuş, öğütülmüş koçanları.
Pek olmazdı, buğday unumuz arı.
Ak arpa katmayı asla unutmam.

Kavgaları bir birine ulardık;
Kürekleri boyunlara dolardık.
Biz Hanönü sırasından sulardık.
Keşiği tutmayı asla unutmam.

Un giderdi, odunlar yarılırdı.
Kazana düğün aşı vurulurdu.
Alana maşalalar kurulurdu.
Tezeği çatmayı asla unutmam.

Teknede katılı, gömbelik hamur.
O an Üşür Omarı’ndadır umur.
Sakız mı sakız, sokaklar çamur.
Balçığa batmayı asla unutmam.

Hayvanlar ekine verince zarar;
Emmim gider korucu bekçiyi arar.
Kimse bilmez, kimler bu işe yarar.
Muhtara çatmayı asla unutmam.

Bahtiyar Bendi’nde ben bazan bazan;
Yakalardım, sudak, çiroz ve sazan,
Baharda, Öz Çayı’nda olur kızan.
Eğrezi tutmayı asla unutmam.

Bilirim ben; Zırtık, Apil, Potişi.
Sayarım; Takırdağı ve Kitişi.
Fosur, Mırık, Moruk, Pırık, Tatışı
Illıyı, Çetmiyi asla unutmam.

Eskiler soyumuza harpçi derler.
Özcüyüz, ne şarkçı ne garpçı derler.
Akçaşarlı’ya dışta turpçu derler.
Şalgamı satmayı asla unutmam.

Sar Eşraf’la demiri uzatmayı
Hacı Ahmat’la aşa tuz katmayı.
Çolaklarda ısılık bezetmeyi.
Nazarı dutmayı asla unutmadım.

Dediği destanlar uzardı, Kaf’a
Çulları dokurdu Solak Mustafa.
Her kim göstermiş ise bana vefa;
Gadrini gütmeyi asla unutmadım.

Ey Veysel Soysal! Geçmişten ne kaldı.
Altmış yıldır felek hep benden çaldı.
En küçük balamı kızamık aldı.
Rahmetli Fatma’yı asla unutmam.