Unutmalıyım Şiiri - Suzi Ayyıldız

Belki yaralarıma senden bahsetmeliyim,
Beklemesin kabuk bağlamak için,
Daha fazla canımı yakmasın diye...

Belki söylemeliyim sol yanıma,
"Onunki sevda değildi, bir hevesti, geçti..." diye.
Durup durup sızlamasın,
İçin için yanmasın,
Yolunu beklemesin diye.

Sonra dönüp bakmalıyım, neredeyim?
Ne yapıyorum?
Kimin için canımı yakıyorum?
Değer mi bu ezaya?
O başkasına gülerken,
Ben umut dağları kurmaya?

Hatta yasaklamalıyım...
Elime, dilime, göz bebeklerime...
Ve en önemlisi, yüreğime.
Bir daha onu aramasınlar,
Hiç öyle biri olmadı saysınlar.

Sonra bir köşeye çekilip,
Tüm umut çiçeklerinin kurumasını beklemeliyim belki asırlarca...
Ama gözyaşlarımla sulamamalıyım karanlık geceyi.
Beklemeliyim!
Beni boğan, kederlere salan,
Can evimi yakıp, ateşinde ısınan
Kara gecenin bitmesini...
Ve güneşin üstüme dökülmesini...

Susturmalıyım işte!
Susturmalıyım sol yanımı uğuldatan,
Yaralarıma neşter atan,
Beni kara kışa mahkûm eden asi yanımı...

Belki de uyanmalıyım,
Serap diye daldığım,
Beni boğan bu uykudan...

Hadi, hiçbiri olmadı,
Dudaklarımı parçalayarak,
Gamzelerimi derinleştirerek,
Canımı yakarak gülmeliyim herkese inatla!

Gömmeliyim onu yüreğimin en derinlerine,
Sonra göz bebeklerimde kurşuna dizmeliyim hayalini.
Aklımı bulandıran gölgeni,
Yırtıp atmalıyım gördüğüm yerde...

Artık duymamalıyım ayak seslerini.
Ve en önemlisi, söz vermeliyim kendime:
"Bir daha kimseyi böyle sevmeyeceğim!"
Söz vermeliyim kalbime:
"Bir daha canımı yakmayacağım!"

Ve unutmalıyım onu,
Haberi dahi olmadan...

İşte böyle...
İşte böyle...