Unutmak Ölmekten de Zormuş Şiiri - Ergin ...

Ey sevdiğim,
Uğruna bir ömür verdiğim,
Bal peteğim, hasretim, felaketim,
Demek unut diyorsun bana!

Unut diyorsun ya,
Unutmak kolay olsaydı;
Kanlı yaşlar akıtır mıydı gözlerim?
Seni arar mıydı her gece bin bir telaşla ellerim?
Kalkar mıydım üç beş nöbetlerine?
Sonra bakıp da elimdeki son resmine;
Seni unutamıyorum der miydim?

Bölünür müydü uykularım feryat figanlarımla?
Islanır mıydı mektuplarım akan göz yaşlarımla?
Hiç unutmak kolay olsaydı;
Ben o yaşları sana feda eder miydim?

Bak şimdi gündüzüm gece; gecem gündüz olmuş.
Senin sevdan diye yüreğime koyduğum alevden kormuş.
Ben seni sevince anladım birtanem;
Meğer unutmak ölmekten de zormuş!

Bak hala çatlamış dudaklarımdan ismin düşmüyor hece hece.
Mütemadiyen seni düşünüyorum hemen her gece.
Tutmaya kıyamadığım ellerine bir el değince;
İnan ki ateşe düşmüş gül gibi yanıyorum!

Ela gözlerin miydi bilmem beni bu hale düşüren.
Leyla sen değilsen; söyle kim beni Mecnun eden?
Al artık senindir işte bu beden!
Leylam ben artık ağır ağır ölüyorum!

Yokluğunda yok oldum, varlığına kavuşmadan.
Islanan yanaklarımla uyandığımda her gece uykularımdan;
Rüzgarın önündeki kuru bir yaprak gibi savruldum.
Mor bir güldü yüreğim hep damla damla kanayan.
Alçaktan da alçak olsun artık seni unutan!

Ey yar!
Zannetme ki seni ancak öldüğüm gün unuturum!
Çünkü ölüm: Ne yokoluş ne de senden kurtuluş.
Bir bakışta sevip; bir solukta ölünce anlıyor insan,
Unutmak ölmekten de zormuş!