Unutmak O Kadar Kolay mı Sandın?

Her şey o’dur.
Ve her şey onunla başlar.
Tüm kaderin onun elindedir
Öyle hissedersin
En nefret kusan bakışlarından bile nice umutlar çıkarır
O umutlara dayanarak
Sabah evden çıkmadan saçlarını tarar, allanır pullanırsın
Ve o gelir karşına
En başta ilk defa görüyormuş gibi şaşırırsın
Sonra avuçların terler
Sonra bir rüzgâr eser üşürsün
Acaba olabilir mi diye düşünürsün
Kalp atışların hızlanır
Ellerini tutmak istersin
Ama sonra dokunsan kırılacak bir cam parçası gibi görür vazgeçersin
Sanki karşındaki kişi pamuk tarlasından kopup gelen bir pamuk parçasıdır
Nefes alıp versen uçacaktır
Nefes almazsın
Nerede görürsen gör bir selam beklersin
Alamasan da sen içinden “günaydın” dersin
Yanından geçerse arkasından bakakalırsın
Başkasını sevdiğini öğrenirsen
Sabaha kadar ağlarsın.
Daha sonra insanlar sanki üstüne geliyordur.
Agresif davranışlar sergile, olur olmadık şeylere sinirlenirsin.
Hayatın giyotinlere vurulur.
Yorulur, bıkarsın, ağlarsın.
“Olmayacak” deyip unutmaya çalışırsın, unutamazsın.
Kalbinin kontenjanı bir kişiliktir ve dolmuştur.
Her şey geçmiş olan olmuştur.
Aradan aylar geçer.
Ve yine bakışlarından bir umur bulursun.
Oysa o bakışlarda nefret vardır.
Ama yinede sende umutlar uyandırır.
Bu defa aylar değil, beklide yıllar geçer.
Karşına başkası çıkar.
“Bu defa tamam, unuttum yıllardır acı çektiğim aşkımı.” dersin.
Yanılırsın.
Bunu benden iyi bilemezsin.
Bu defa onu sevdiğini sandığın halde,
Ötekinin ismini duyduğunda bile, ağlarsın, gözyaşı dökersin.
Sen bir kere onu sevmişsindir.
Ne kadar “sildim” dersen de silemezsin.
Biliyorum halen beklediğin şey bir “günaydın”
Unutmak o kadar kolay mı sandın?

26.11.2006