Unutmak Mümkün mü? Şiiri - Orhan Turhan

Uzun zaman hasretle boğuştum.
Daha ekmeğe kolot derken yuvadan uçtum.
Annemin “Orak ayıydı, yaylaya yeni göçmüştük”
Deyişinden biliyorum bir yaz mevsiminde doğduğumu.
Yazın memleketimden aldığım güneşli meltemle
Kışın, kuruttum gurbetteki çocukluk yıllarımı
Bir de kara lastiklerimizle aşındırdığımız
Büyük Düz’deki anılarımı.

Görsem de çocukların dilinde bilgisayar ekranlarını,
Değişmem hiç birine
Kibrit kutularını, gazoz kapaklarını.

Unutmak mümkün mü
Kiralık bisiklet binen paralı çocukları seyrederken
Okul yanındaki Bakkal Hasan amcadan aldığımız çeyrek ekmeğin
Ve, kaldıysa biraz daha para, yanında yumurtanın tadını,
Bir de babamın neşeli olduğu günlerde
Kuşburnu lokumu ve kaynana şekerlerini?

Zor da olsa hatırlarım ilk mektep yıllarımı;
Simsiyah bir önlükle paketlenmiş umutlarımı,
Sevgiye muhtaç dostlarımı,
Teneffüse hasret anlarımı,
Ve harçlık kaygısıyla
Her zaman kursağımda kalan futbol sevgimi.

Komşumuz Şefket amca oynamayalım diye
Keserdi her fırsatta naylondan topumuzu.
Alamazsa hızını, sayardı soyumuzu sopumuzu.
Mahallemizin tırmanınca soluk soluğa kaldığımız tek asfalt yolunda,
Bazen yapmak zorunda kalırdık antrenmanlarımızı.
Burada bir baştan bir başa koşarak
Kanattırdık kara lastik zırhlı çıplak ayalarımızı.
Ve ilk burada öğrendik acının vermiş olduğu hazzı,

Nasıl unutabilirim ki
Yaz tatillerimi tıka basa dolduran
Fırındaki ekşi hamur kokusunu.
Ve işten kaytardığım bir günde
Sobalığa hüküm giymiş
Üçüncü kattan atılan bir kütük darbesiyle
Ölümü ensemde hissettiğim anı.
Kendime gelip “neredeyim ben? ” diyene kadar
Nasıl da çırpınıyordu Aslı teyze
“Öldürdüm Hacer’in tek oğlunu” diye.
İşte o zaman bildim “can insanlarda emanet” diye.

Lisede, ilk göz ağrımdan öğrendim,
Apartman hayatını,
Her mumun bir yaşı anlattığını,
Geriye taranınca saçların daha güzel yakıştığını,
Aynaların gerçekleri yansıttığını,
Ve platonik bir aşkın da varlığını.
Bir de “ADAM” olmak için kazanılması gerekenin
Gönül olmadığını,
Ancak nakitle kişiliğin değer kazandığını.

Orhan Turhan