Unutmak Mı Şiiri - Ali Tutluoğlu

Ah zümrüt yeşili gözlü güzel ah!
Neler yapmadım ki seni unutmak için,
Nereye baksam senin suretin,
Hangi kapıyı çalsam senin sesin.
Çirkin bile sen hatırlanınca güzelleşiyordu.
Sen yâdımı gelince bir hoş oluyordu yüreğim.
Bilmiyorum, bilemiyorum.
Seni unutamıyorum.

Benim mehtabım, kalbi pırlantam
Seni unutmak için neler yapmıyorum ki?
Elimi, yeni doğmuş sekiz numara Muhammed’e dişletiyorum.
Daha yeni çıkmış o süt dişlerine…
O, tatlı acı bile seni bana hatırlatıyor.
Bebek gülümsemeleri sen oluyorsun,
Sen çoğalıyorsun gitgide gurbet akşamlarımda
Sen Karaköprü’nün Lacivert geceli,
Yıldız sessizliği dam yatılarında
Sabaha kadar rüyalarımdasın.
Unutmak istiyorum seni Ruha’nın sıcak yaz gecelerinde
Esmer bebemizi hoplatıyorum havaya
O nasıl korkudan bana sığınmak, sarılmak istiyorsa
Ben de senin, sensizliğinin korkusundan sana sığınıyorum.
Bu deli gönül uslanmıyor,
Seni unutamıyor.
Bilmiyorum, bilemiyorum
Seni unutamıyorum.

Çocuklarla damın ardında top oynadım bibimi kızdırmak pahasına
Muhammedi hoplattım kucağımda
Kala kala oynadım çılğınca,
Gözlerini öptüm, kokladım cennet kokusu tenini.
Dışarıya çıktım, yağmurlu havada Gebece’ye gittim,
Nar bahçelerinde iliklerime kadar ıslandım, yok oluşuma ağladım.
Çaresizliğimi bulutlarla paylaştım.
Onlar bile yağmur olup Havuzlu Bahçede kaderime ağladılar.
Hani erkekler ağlamazdı ya?
Olsun yağmurlu havalarda gözyaşlarım senden saklıdır ya sevgili!
Hasanzere’nin kırmızı felhan topraklarından Başdeğirmen’e yürüdüm…
Dipsiz’de çamura dönen ayakkabılarımı yıkadım.
Celal dayının bahçesinde biraz soluklandım,
Dedem Gaffar’ın son düştüğü yeri yâd ettim.
Çimenlerle ayakkabımı temizledim,
Ama kendimi senden arıtamadım…

Sular bile su yeşiliydi aynı gözlerin gibi.
Sabahın ilk ışıkları Killik’e vurunca
Dereyatağı’nda ki ışık hüzmeleri zümrüt yeşili gözlerini hatırlatıyordu.
Karaköprü mavi ve yeşile bürünmüştü bu yenibaharda
Her yerde senin melek hayalin vardı.
Sen vardın güneşin doğuşunda,
Ufkun alev koru kızıllığında.
Gün alıp getirdi hayalini bana
Günbatımındaki alev yumağıydın yüreğimde yanan,
Yandıkça daha da korlaşıyordu ruhumdaki sevdan.
Mavi gökyüzünün bulut kervanında çoğalıyorcasına artan
Işık, aşk hep seni hatırlatıyordu.
Bulutlar seni hatırlatıyordu yağmur gibi,
Lacivert gece ise Fatma ninemin toprak damında sensizliği.

Karanlık odama çöktükçe,
Seni düşünmek ruhumu aydınlatıyordu.
Sensizlik sendi, yer, gök ve zaman, boşluk sendi.
Yıldızların kayması sendi,
Leyla ve Mecnun yıldızı ikimizdik aynı göğde
Sen ise serin sularda bir yakamoz idin.
Aramızda mesafeler vardı,
Çok uzaktık çok…
Hayatlı evimizdeki huzur sendin,
Mutluluk ise seninleydi.
Sen yâdımı gelince bir hoş oluyor yüreğim.
Bilmiyorum, bilemiyorum.
Seni unutamıyorum.
Benim mehtabım, kalbi pırlantam
Yüzü ay, gözleri zümrüt yeşilim
Ve ben senden gitmeyeceğim,
Sonu ölüm olsa bile.