Belki senden mirastı bu hüzün
ve yalnızlığı sevmem kendimle oynadığım bir oyundu !
- gittin
canımı cansız koyarak ardında
artık kimse dokunmayacak varlığıma
Bir güz soğukluğunda takılı kaldı gözlerim
oysa ,
hiç bir yaraya sarmaya kıyamamıştım ellerini
sonra bir daha hiç bakmadım acı'nın renklerine
ah
bilirdim kalanın acısını dindirmezdi hiçbirşey
çünkü her ölüm vaktinden önce gelir ,
gömerdi insanı yürek kabrine
Şimdi
Bütün bir ömür kayıp giderken avuçlarından,
yalnız unutmak için yaşadım diyemeyeceksin !
inan ki sevgilim
unutmak kalp ağrısı hayatın !
24 şubat 18
Esra KeskinKayıt Tarihi : 30.8.2018 11:56:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!