Unutmak istedim Şiiri - Hüseyin Şakar

Küçük bir çocukken henüz;
Gördüğün her şey kocamandır gözünde
Ondandır kocaman sözler verirsin küçükken
Buzdolabı kadar, vestiyer kadar,
Ev kadar büyük laflar edersin
Küçükken babanı dünyalar kadar seversin
Sonra büyürsün;
Büyür...
Büyür...
Büyür...
Büyüdükçe küçülür gözünde dünya
Unutmak istersin...

Unutmak istedim
Parçalara böldüm o yüzden
Önce ellerini unutmak istedim.
Ellerin avuçlarımda, yüzüme götürürken;
“Çok şükür” der gibi
Dudaklarıma değişini...
Sonra saçlarını, yüzünü, dudaklarını
Ve gözlerini...
Gözlerin toprak kokusunu duymak gibi...

Unutmak için parçalara böldüm seni
Parçalara böldükçe daha çok hatırladım her zerreni,
Az kaldı dedikçe daha da az kaldım,
Yarıya indim şimdi;
Sıfır nokta beş...

Deniz kenarındayım, burnumda iyot kokusu
Sana yaklaştıkça uzaklaşıyorum kendimden
Gözlerine bakınca, konuşmayı beceremem ki ben,
İki kelimeyi bir araya getirdim de;
Cümle haline getiremedim bir türlü..
Keşke gözlerime bakınca her şeyi anlasan;
Keşke gözlerime baksan!

Her sabaha güneşin doğuşu,
Sıradan görünse de; aslında mucizevidir.
Mucizeler zamanla sıradanlaşır,
Bir tek sen aynı kalırsın...
Yıllardır anlattıkları altın oran;
Senmişsin meğer...

Gülümsedin.
Sen gülümseyince gün yağmaya başladı geceye;
Odama sen girince zaman durdu
Dünya yörüngesinden şaştı
Kimsenin ruhu duymadı.
Gökkubbenin altında sadece senin adın duyuldu,
Bulmacalarda bile var;
Kışın açan güneş,
Soldan sağa,
Beş harfli.
Cevap tabiki de senin adın...

Beraber Kuzey Işıkları’nı izlemek isterdim seninle
Gerçi o büyülü ışıklar bile;
Kıskanır senin güzelliğini...