Unutmak Şiiri - Sinan Bayram

Unutmak, insanın kendine verdiği en zarif affediştir.
Ne bir siliniştir,
ne de bir kayboluş —
sadece hatıranın artık acıtmadığı bir sessizliktir.

Zamanın elleri yavaşça dokunur belleğe,
bir iz silinir,
bir ses buğulanır,
bir yüz uzaklaşır.
Ama hiçbir şey tamamen gitmez;
yalnızca anlamını değiştirir.

Unutmak, hatırlamanın öteki yüzüdür.
Birini seçtiğini sanırsın,
ama aslında ikisi de aynı kapının iki eşiğidir:
biri girer, biri çıkar.

İnsanın kalbi dolmaz unuttukça,
aksine, yer açar yeni varoluşlara.
Çünkü unutmak yokluk değil,
yeniden doğmanın ilk soluğudur.

Kimi anılar kalmak ister,
kimi kendini bırakarak anlam kazanır.
Ve biz, her unutuşta biraz eksilir,
ama aynı anda biraz hafifleriz.

Belki Tanrı da unutarak yaratmıştır dünyayı;
her karanlığın ardından yeni bir ışık bulmak için.

Unutmak, bir son değil —
bir yeniden başlama biçimidir.
Ve bazen,
en derin hatıra,
artık hatırlamadığındır.

Sinan Bayram