Unutmak Şiiri - Yorumlar

'ayinesi İŞ'tir kişinin lafa bakılmaz.....' mı demek istiyorsun?sözünü ettiğimiz birçok doğru şeyi yapmışolsaydık, şu anda çok farklı bir toplum olurduk diye düşünüyorum.'yapmayacağınız şeyi niçin söyleyip duruyorsunuz?' der Kur'anda....

Biliyorum anladığım söylediğin değildi
Anladığın da benim söylediğim değildi
...unutmak nutulmaklara gebedir üstad....

...Bravo güzel insan, helal olsun size (sana demiyorum size diyorum. siz biz biz siz olabilmek için).

Biz olmak için çıktığımız yolların taşlığı
Kendimizi kabul ettirmenin açlığı

Hayallerimizi sildi süpürdü
Ben elimizde kalan tek kupürdü

...körşeytandan daha kuvvetli ENEYİ=BENLİK iddiasını ne güzel de anlatmışsın.

...çok teşekkürler ve başarılar.

...+10 puan ve Antolojime aldım.

...selamlar.

Benler sürekli çakışır; Bizler ise kucaklaşır... İşin özü bu ustadım, yüreğinize sağlık saygılar...

'ben' olabilmek, 'biz' olabilmenin aşamadığı son duvar olarak hep yükseldi kaldı önünde insanlık tarihinin. Cennet ülkesine bu nedenle hiç ulaşılamadı, hiç ulaşılamayacak...

Kaleminize sağlık sayın Mehmet Çoban......

Duygulu şiirinizi
begeniyle okudum

TEBRİKLER ÜSTADIM

TEBRİKLER ÜSTADIM

Hem, meslek-i felsefenin esâsât-ı
fâsidesindendir ki, ene, kendi
zâtında hava gibi zayıf bir mahiyeti
olduğu halde, felsefenin meşum nazarı
ile mânâ-i ismî cihetiyle baktığı için,
güyâ buhar-misâl o ene ( benlik)temeyyü’ edip,
sonra ülfet cihetiyle ve maddiyâta tevaggul
sebebiyle güyâ tasallûb ediyor. Sonra gaflet
ve inkâr ile, o enâniyet, tecemmüd eder.
Sonra isyan ile tekeddür eder, şeffâfiyetini
kaybeder. Sonra gittikçe kalınlaşıp sahibini
yutar. Nev-i insanın efkârıyla şişer; sonra
sâir insanları, hattâ esbâbı kendine ve
nefsine kıyas edip, onlara-kabul etmedikleri
ve teberrî ettikleri halde-birer firavunluk verir.

Hâfıza bir nimettir. Fakat ahlâksız
bir adamda, musîbet zamanında, nisyan
ona râcihtir.
Nisyan da bir nimettir. Yalnız her
günün âlâmını çektirir, müterâkim
olmuş âlâmı unutturur.

Selamlar

Bireysellik kavramına farklı bir bakış açısı...Böyle midir...Düşünmeye yönlendiriyor şiir,saygılar sunuyorum.

Dilimizden düşmeyen, birlik, barış hayaldi
Birey olmaya çalışanların verdiği sinyaldi
Toplumsal özgürlüklerimiz, bireysel özgürlüklerimize yenildi

Yüreğine salık üstadım.
Beğeniyle okudum.
Güzeldi.
Saygımla..

Şiirinizi bir solukta okudum Sayın ÇOBAN.
Birkaç yıl önce Antoloji'ye astığım bir denememin bu sayfada çok şık duracağını düşünüyorum.
Erdemle.Selamlarımla.

Sunulur :


U n u t m a k

Bir misafirliğe gitsem
Bana temiz bir yatak yapsalar
Her şeyi, adımı bile unutup
Uyusam…

Galiba Melih Cevdet ANDAY’a katılmak zorundayım.
Yaşam, bana göre de bir misafirliğe gidişten ayrık değil. Tüketilen bir geçmişte, içinde bulunduğumuz ‘an’da ve ne kadar yaşayacağımızı bilmediğimiz o sonsuz uzamda sürekli o olacak…

Unutmak!

Siz de ANDAY’dan öykünerek derin uykulara dalmayı ve adınızı unutmayı ister misiniz?
Zor bir soru bu! Zor olduğu kadar da tehlikeli bir soru…
Adımızı unutur muyuz; bilmiyorum; ama zaman çok şeyleri unutturuyor bizlere.
Dünya ve Türk sanatında, edebiyatında adlarını unutamadığımız nice insanlar vardır. Onlar yaşama bizlerden daha ayrık bakarlar. Deneyimlerini, gözlemlerini, düşlerini, düşüncelerini, imgelerini bir başka yorumlarlar. Yazdıkları romanlarla, şiirlerle; heykelleriyle,resimleriyle, müzikleriyle sonsuzluğun ortasında dururlar. Bu insanların bize sundukları yapıtlar ne kadar muhteşemse yaşamdan kopuşları da o ölçüde garipliklerle doludur.

Adımızı unutabiliriz belki ama onları unutmak olası değildir.
Herakleitos’un ‘’Kendi kendisiyle savaşım halinde olan bir şeyin, örneğin içinde karşıt yöndeki hareketleri barındıran yayın ve lirin, nasıl bir uyum içinde olabileceğini anlamıyorlar. En güzel uyum, birbiriyle savaşım halinde olan şeylerden çıkar; her şey, karşıtlık sonucu ortaya çıkar.’’sözünü anımsıyorum.
Bu bilge kişinin sözlerinin bir bölümüne katılmadığımı belirtmeliyim.

Burada uzun uzadıya anlatmama gerek yok sanıyorum.
Yüzbaşı Drayfus, Almanya adına casusluk yaptığı için suçlanan Yahudi kökenli bir subaydı. Askeri mahkemede uzun yargılamalar sonucu 12 yıl cezaya çarptırılır. Emile ZOLA; Emek, Nana, Meyhane…gibi başyapıtları üreten yazar,’’SUÇLUYORUM’’ adlı yazısıyla Dreyfus’u tutacak ve Fransız mahkemelerince mahkûm edilecektir. Zola, İngiltere’ye kaçtıktan sonra, asıl suçlunun bir başka Fransız subayı olduğu anlaşılacaktır. Gariptir ki Zola Fransa’ya döndükten sonra,1902 sonbaharında evinde ölü bulunacaktır. Evinin bacası tıkandığı için uykusunda öldüğü söylenen yazarın bilinmeyen ellerce öldürüldüğü gerçeği tarihe kara bir leke olarak düşecektir.

Unutmak, demiştik ya?
Gerçekten de adlarımızı unutabiliriz. Fransızlar Dreyfus’ u unutabilirler ama ZOLA’yı unutmak olası mıdır?
Fransız vatandaşları kadar, tüm dünya vatandaşları da en çok onun kitaplarını okuyorlar… Zola unutulmuyor! Sözü
Fransa’dan açmışken Danton’u da unutmamalıyız, diye düşünüyorum.

1789 Büyük Devrimi’nin önde gelenlerinden biridir Danton.
Celladına: ‘’Biraz sonra bu evrenden sonsuzluğa yollanacağım. Sizden ricam şu olacak; başımı eline al ve Fransız halkına göster! Çünkü ben bunu hak ettim.’’ diyebilecektir.
Danton bugün yok aramızda. Ama adını unutabiliyor muyuz?
Pablo NERUDA’ yı, Nazım HİKMET’ i unutabilir misiniz?
Ahmet ALTAN, Kristal Denizaltı adlı denemeler kitabında: “Hatırlamak için harcadığımız çabadan çok daha fazlasını unutmak için harcıyoruz. Bize zevk verenleri ya da zevk vaat edenleri unutmak, her unutuşta biraz daha eksilerek… En hatırlanacak olanları unutmak, derin sürgün yaraları açıyor içimizde ve biri soruyor bize şarkılar söyleyerek:
-“Nereye gidersin sevdiğim, yatağında yalnızken? ’’

Bu soruya verilecek yanıt, kişiden kişiye değişiyor olmalı…
Adımı unutmaya gidiyorum, diyenlerden misiniz?
“Ben seni unutmak için sevmedim” de diyebilirsiniz, elbette ama adını, yapıtlarını, yaşamını unutamadığımız o değin kimseler var ki! Zola gibi…

Hanry MİLLER’in karısını sattığını biliyor musunuz?
Mozart’ın, sarayın içinde kralına: ‘’Ben sıradan bir kişiyim; ama kaleme aldıklarım öyle değildirler! ’’ dediğini anımsıyor gibiyim.
UNUTMAK adlı şiirinin son dörtlüğünde Behçet NECATİGİL ‘’…Kopmuş bağlar/Sonunda öyle ki/Neyimizdi,kimdi/Kimsemiz olmayacak.’’ Diyor.
Sanıyorum ki unuttukça bir şeylerimizi yitiriyoruz.Belki de kimsesiz kalma korkusu benimkisi…

Ne dersiniz?

Necdet ARSLAN

: