Unutmak Şiiri - Sevgin Şen

Her sabah gözlerini açtığında,
Eksik başlamaktır hayata...
Unutmak; yasaklamaktır kendine
Özlediğin sıcak gülüşü düşünmeyi

Onu…
Yüreğinin en kuytu köşelerine
Sürmek…
O en kuytu köşenin,
Aslında senin yanın olduğunu görmek,
Ve şaşırmaktır unutmak…

Hiç açılmayacak bir kapıya
Gözlerini dikmektir unutmak
Ve defalarca umut etmektir
O kapının açık olabileceğini…

Herkese bakabildiğin gibi
Bakmaktır ona,
Unutmak…
Sadece bakmaktır… yalnızca bakmak…

Gözlerini kapatmaktır, görmemek için onu…
İşte o zaman öğrenirsin…
Gözlerini kapattığında da, görebildiğini…

O sayfayı çevirdiğini zannetmektir,
Çünkü inanamazsın sen
Hayatındaki tek sayfanın “o” olduğuna

Attığın her adımda karşına çıkmasından korkmaktır
Karşına çıkmayacağını bildiğin halde
Her defasında korkarak yaşamaktır hayatı
Ama bilirsin ki, o zaten karşındadır senin hep

Unutmak, bazı şeylerin sonu olduğuna inanmaktır,
Hiçbir şeyin sonu olmadığı aklına gelmez işte
İnanmaya çalışmaktır, vazgeçebileceğine
Yapamayacağını bile bile, denemektir.

Unutmak…
dünyada ondan başka kimsenin
olmadığını sanıyorken…
onun hiç olmadığını, hayal etmektir
tüm hayallerin ondan ibaret olduğu halde…

En mutlu olduğun anda bile,
Derler ya hani, hiç aklına gelmez…
Yanında hep onu aramaktır,
Unutmak…

Ona ait her şeyi bir kenara bırakıp
Çekip gitmektir, unutmak…
Ama ona ait tek bir şey hep seninle kalır
Kalbin…

Kendini, hayatını, hatta dünyanı bile
Değiştirmenin fayda etmemesidir…

Onsuz bir an bile geçiremezken,
Onsuz devam etmeye alışmaktır,
Unutmak…

Ve yaşamak… Unutabileceğini zannetmektir…