Unutma VII Şiiri - Hanifi Kara

UNUTMA

Ne olur insanoğlu, acze düşmeden uyan!
Başıboş yaşamanın, sonunu gör; bîtap var.(1)
Ta Âdem’den bu yana, her zamanda geçerli!
“Birliktelikte rahmet, ayrılıkta azap var.”

Lâin şeytana uyup, nâr-ı cahîmde yanma (2)
Kör nefsin hîlesi çok, sakın ola ki kanma
O azâmet sahibi, sâde “affeder” sanma
Hakk’ın cezası ağır, hak edene gazap var.

Suçlu olana dahi, bağırırken, kızarken
Herkesin ortak derdi, kör düğümü çözerken
Gel de sende onu seç, konuşurken/yazarken
Hiç bir gönül kırmadan, en güzel bir hitap var.

Neler neler gizlenmiş, o güzelim erlikte
Sevgi, saygı, hoşgörü… Ne ararsan dirlikte
İnsanı insan yapan, “edep” ile birlikte
Huzur/güven sağlayan, hem kural var, âdap var.

Hiç kimseye darılma, kendi nefsine darıl
Kurtulmak istiyorsan, ölmeden öl de; diril
Yanlış yollardan vazgeç, o kopmaz ipe sarıl
Her türlü derde devâ, Hak’tan gelen kitap var.

Küfür üz’re ölenler, yaya kalır sıratta
Yüzlerin ak çıkması, mahşer günü “berat”ta
Hazır mısın o güne, hem kabirde, ahrette?
Bu dünyada ne yaptın, birer birer hesap var…

23/11/’11
Hanifi KARA

(1) Bîtap: Güçsüz, pişman, bitkin
(2) Nâr-ı cahîm: Cehennem ateşi