Unutma Oğul Şiiri - Murat Akbaş

Oğul...
İnsanın kendini tanıması,
Bir ömür sürer...
Hatta yetmeden yitip gider...
Cahillik denen bu karabasandan;
Sıyrılıp çıkmak...
Ölmeden itrak etmek...
Bu itraki dolu dolu yaşamak...
Gerçekten çok zor...
Kendi içindeki hesaplaşmalar...
Dışardan bakılan anlamsızlıklar...
Ruhunu boğar...
Gündüz gözüyle karabasanlar...
Bir de senin güzel gözlerin...
Beni yakar...
Sensizlik beni boğar...
Bu ikilem;
Sonun başlangıcı veya,
Başlangıcın sonu...
Nedersen de...
Senle yaşamak...
Geleceğinin yok oluşuna bakmak mı?
Yoksa, yoksa!
Hayır yalanlar, dolanlarla...
Bizleri kandırmış, yıldırmış,
Hatta kabul ettirmiş olabilirsiniz...
Ya çoçuklarımız...
Bizim gibi olmamalılar...
Çoçuklarımız;
Herşeyin en güzelini hak ediyorlar...
Bütün çoçuklar gibi...
Evet, biz babalara düşen;
Babalık görevimizi yapmaktır...
Aynı atalarımız gibi...
Aynı şehitlerimiz gibi...
Aynı gazilerimiz gibi...
Aynı sen ve ben gibi...
Aynı her özgür insan gibi...
İz bırakmalıyız ki...
Sen ve ben gibiler kaybolmasınlar...
Unutma oğul...
Seni seven baban...