Unutma Firuze... Şiiri - Kemal Yavuz

I.
Dişi kuşlar ve gökkuşağından yedi renk,
bir dünya kurdu ikimize
ve şiirler dillendi aşk için.
Aşk, haykırılarak okunulacak bir şiirmiş,
hayatın kulaklarından
yüreklere inen sağır yolda...

Biliyorsun,
aşk senin için icad edildi
ve aşk şiirleri senin için yazıldı.

Unutma Firuze,
bir gün unutulur da şiirler,
tüketirse isim isim aşkları kırgınlıklar,
yanarsın alev alev kendi ahında...

II.
Takatim tükendiğinde,
senin sinerjine tutunurdum;
kendime geliverirdim çabucak.
Kezalik yârenlik daima hoşsohbetti.
Yaşamaya dair gayretimiz hiç tükenmezdi...

Şimdi ise,
Kırlangıç yuvalarına benimle sığınmadığından,
bir hayalperest oldum ben
ve pek çok kırık hayal ektim topraklarına,
indirdim gemilerimi ambardan...

Gemilerim işgal edecek seni,
ama güller önlemekte, dikenlerini kuşanarak…

Diken batığı kanamalarını onarıp,
bir daha yüzebilir mi gemilerim,
bilemiyorum...

Bir anlatabilsem, elinden tutup
bir tek seni yanımda götürmek istediğimi,
bu savaşa gerek kalmayacak…

III.
Yüreğine bir damla kanım düşsün,
bir damla gözyaşım,
bir nefeslik ruhum ol
ve bir şiirlik aşkım,
düşlerimde kal ömürce...

İstedikçe çoğalmakta arzularım.
Düşlerim dolu dolu...

Senin yokluğunda bile,hayallere daldırıp aklımı,
kavuşmasızlığın öyküsünü yazan eski kalemler açıyorum...
Aşkımızı hep şiirlerin anlattığını sanırdın ya,
okuyacağın binlerce şiirin olsun aşkım, anlamsız imgeler arasında...

IV.
Seni üzmek için küstahlaşmak isteyen
ve ağzımın içine düşen,
kaba saba sözcükleri tekme tokat kovdum,
seninle arama girmemelerini söyleyerek.
Birkaç tatlı sözcükten ibaret kaldı söz haznem,
onları da senin için sakladım.
Aramızda duran kırıklıklar ise depremlerden...
Zaten Eylül geldi
ve zaten birçok küfür edilmekte ihanet sahiplerine...
Unutma Firuze, bu sessizliğin sebebi,
kahpeliklere hoş görüden değil,
ihanet içindeki herkes kahpeleştiğindendir.