Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Umuda, güzelliğe, mutluluğa bir kıvılcım yeter de artar bile. karanlıkların aydınlanması, göz yaşların mutluluğa akması dileğimle, kalemini kutluyorum.
Umut bir adım ötede, vazgeçme ümidinden, sıcacık bir nefes ver, dağıt gri bulutları, güneş bulutların arkasında zaten...
Mevsime ne kadar uygun bir şiirdi, mükemmeldi...
Tebrik ediyor, sunuyorum efendim...
Bahar gelmiş olsa da geceler ayaz şehrimde. Güneşin buz tuttuğu gibi.. Şiiri okurken sımsıcak gülüş bıraktım.. Umut sen ne güzelsin..
Kalemine sağlık can. Muhteşemdi..
Unutma demiş ya şair, bakıyorum yukardan aşağı şiire neler var.
Bir gökyüzü var özünde mavi, an da karanlık bir gökyüzü ama umudu aşılamış yine de..
Gece ayaza kesmiş ama kolları açık ,gökyüzüne her şeyinle sar diyor...
Bir sevgi var ki koşulsuz, bir köpeğin sarı tüylü sevdasında, sev diyor...
Ve anlıyorum ki şiirden, dertleri biz yarattık haydi al derdini koynuna......Ve şiir gülümsüyor ben gülümsüyorum....
Unutmuyorum okuyorum ve güncelliyorum şiiri sevgimle........Meltem Ege kaleminden şiir okumak güzeldi.....
Çok güzel bir şiir, tebrik ederim...
umut dolu harika bir şiir.. kutlarım meltem hanım..saygılar sunuyorum..
Çak karanlığa bir kibrit daha
Gülümse....hep gülümseyin , sevgiyle saygılar + + ..........asena
Acılar mı yağıyor öfkeli bulutlardan?
Çıkar umudunu kınından,
Sapla kapkara gökyüzüne
O bulutların ötesi mavi,unutma...
TEBRİK EDERİM MELTEM HANIM HERGÜN ACI IZDIRAP YAĞACAK DEĞİLYA ZAMANI GELİR GÜLÜMSEME VE TEBESSÜM DE YAĞAR ELİNE YÜREĞİNE SAĞLIK TEBRİK EDERİM
Öğüt veren güzel şiiriniz tebrikler
yağmur yağıyordur, sokaklar ıslak insanlar ıslak üşümüş, bazılarıda pencerelerinden seyreder sadece sıcak yerlerde. yağmur yağıyordur bir yerlere rahmet olur bir yerlere sel. meteorolojik olaysa bulutların üzerine çıktığınızda ise doğru yerdeyseniz sadece güneşle muhatap olursunuz yağmur orada bulunanı ilgilendirmez. sanırım insanın üzerine gelen olaylara gösterdiği tepki nereden ve nasıl baktığıyla alakalıdır.
Bu şiir ile ilgili 154 tane yorum bulunmakta