Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Umut dolu şiirinizi,ışık yolu kaleminizi tebrik ve takdir ederim,yüreğinizin sağlığı ve saygınlığı daim olsun,saygılar.
karanlığa bir kibritte biz çakalım dedik te.. :)) her zaman ki gibi güzeldi meltem hanim.. tebrikler
Seninki de dert mi?
Senden de dertlisi var bir bak çevrene...
Der gibiydi şaire...
Herkesin acısı kendini yakar ama, çok doğru söyler şaire:
'En garip sen değilsin ağlama'
Eli fırça, yüreği kalem tutan ressam şairem,
bu şiirinizi yastık altı şiirlerimden yapmak geldi içimden
Sevgiler...
O kadar içten, o kadar cana yakın geldi ki bana şiiriniz, bu güzel şiiri,
Kara bulutların ardındaki mavi gökyüzünü görüp umutla gülümseyen yüreklere armağan etmek istedim,
Yürekten kutlarım, saygılarımla.
Benim güzel yürekli,güzel yüzlü kardeşim,
Maviyi beraber akıtalım delip kara bulutları,
Güneşi beraber getirelim,yüreklere
köpekleri zaten beraber okşuyoruz sokaklarda,
iş ki siz geri almayın dertlerinizi saldığınız sokaklardan,çünki başka dertler bulunmasın o sokaklarda sizinkilerden daha kocaman...
Kibriti de ben çakarım karanlığa,siz gülümseyin yeter...
Güzel şiiriniz için teşekkürler,sizie gönül dolusu saygılar efendim,
Ünal Beşkese
Ne kadar güzel bir düşünce…
Yaşamın tüm zorluklarına karşın bunların arkasında mutlaka aydınlıklar, mutluluklar vardır.
Arayıp bulma umudumuzu yitirmeyelim yeter ki…
Kutluyorum Figen Kızım…
Kadir Tozlu
O bulutların ötesi mavi,unutma...Unutmamak ve unutulmamak dileklerimle tam puanımı yolluyor esenlikler diliyorum..
Umudun rengi mavidir...yüreğinize sağlık.
Ölmeyenlerden bir sen bir de ben kaldık herhalde. Böyle şiir yazdığına göre zaten ölümsüzsün..Öteki tarafa gitsen de sana yine şiir okuturlar..Hazırlıklı giti.Lütfen. Hep şaka yaptım.Umarım sizi üzmedim.Şiirinizi sevdim. Saygılar.Selamlar. ERCEY.2.2.2010
Elbette...
Yırt karanlığı, yık duvarları,
sen de geç karşısına üfle,
savur at geldikleri yere sert rüzgarları...
yaşam böyle yaşandığı zaman, hissettirecektir yaşadığını .
Bunu unutma ....
Çok güzeldi sayın Meltem Ege, yüreğinize sağlık ....
Bu şiir ile ilgili 154 tane yorum bulunmakta