Unutanlar Utansın Şiiri - Cemal Yavuz

Kazdım dün gece davamın temelini,
Altında Dursun ÖNKUZU yatıyordu.
Baktım kefeninde,
“Kanımız aksa da zafer İslam’ın” yazıyordu.
Biraz ileride,
Yusuf İMAMOĞLU, Süleyman ÖZMEN,
Haykırıyordu.
Nerede Başbuğ’um,
Nerede dava arkadaşları.
Nerede uğruna kan dökülen inançları.

Hani, kurulması için İslam’ı nizam,
Yıkılacaktı ya, o sahte düzen.

Biranda,
Metin TOKDEMİR, Ferhat TÜYSÜZ,
Göründü uzaktan.
Önlerinde mahşeri bir meydan,
Rabbi için secdeye kapanıyordu.

İrkildi baktı,
Dikilmişti İlahi Kelimatullah,
Altında Hazreti Resulüllah.
Arkasında saf saf dizilmişti,
Sahabeler, evliyalar, erenler,
Şahadet şerbetini içmiş alperenler.

Recep HAŞATLI, Altan DELİORMAN, Gün SAZAK,
Sayfalar yetmez ki hepsini tek tek yazak.
Beş bin şehitler ordusu,
Bizden haber bekliyordu doğrusu.

Heyhat!
Başını kaldırdı Ferhat,
*Türkçe okursa ezan,
Ecevit Başbuğ olur,
Erbakan Başbakan.
Diyor..ve ağlıyordu.

Ağla şehidim ağla.
Seni ağlatanlar utansın.
Allah’ın davasının davacılarını,
Senin ocağından atanlar utansın.

Senin ocağında,
Eli sopalı,
Kulağı küpeli,
Kafa çekenler utansın.
Uyup, şu köhnemiş sahte düzene,
Seni unutanlar utansın.

Ankara 16 Ocak 1996