Unutamıyorum Şiiri - Arif Sarica

Bir sonbahar akşamıydı
Ağaçlar sarı yapraklarını
Bırakıyor yere usulca
Hava buz gibi soğuk
Yürüyerek eve gidiyorum
Neyse ki iki tek atmış
Soğuğu pek hissetmiyor
Eve varmaya çalışıyordum
Sanki bekleyenim varmış gibi
Sonunda evin kapısına vardım
İkinci basamak da oturdum
Evlerden gelen çocuk seslerini dinliyordum
Dar bir sokaktaydı evimiz
Sokak lambaları aydınlatıyordu
Evimin kapısını açıp içeri
Gelmiyordu içimden
O an köşede bir gölge belirdi
Ayakkabı uzun ökçeli
Bir bayanın ayak sesleriydi
Bu sesi tanır gibiydim
Sonra gölgesi
Şekillenmeye başladı
Bu oydu onun gölgesiydi
Onun ayak sesleriydi
Birden fırlamak istedim yerimden
Ona koşmak ona sarılmak istedim
Elim ayağım buza kesmiş kalbim heyecanla atıyor
Yerimden kalkmak istiyor ama kalkamıyorum
Kalkamazdım
Ben yıllar önce büyük aşkımı
Kaybetmenin acısını bir kez daha yaşadım
Onun melekler arasında olduğuna inanıyorum
Ama öldüğüne inanmıyorum
İnanmak istemiyordum onu hala çok seviyorum
Ve unutmak istemiyorum