Unutamıyorum Şiiri - Sadullah Celik

Denizlerin en mavisine
Yelken açan güzel yüzünü
Son kez boynuma sarılırken
Ürpertiyle titreyen sesini
''Hoşcakal'' derken sevda kokan ellerini
Yaşlarla dolan gurbet gözlerini
Ve tertemiz yüreğinde
En onulmaz acılarla gidişini
Unutamıyorum...

Sen ki uzaklarda açan karanfilsin
Ne olursa olsun ağlama!
Sen ağlarsan, kan ağlar
Can ağlar, garipler ağlar
Ağlar bütün kuşları Montreal'in
Kısık sesinde can bulan
tutsak hayallerin
Gönül ülkeme düşen akislerini
Unutamıyorum...

Nehir nehir taşınmamış bir umut adında
Ruhsuz ve karlı Kanada dağlarında
Hangi ceylan yalnızlığı sineye çeker?
Sessiz gecelerin kirine, pasına
Bir zalim avcının kör kurşununa
İhanetine, zulmüne, vicdansızlığına
Hedefi yürek olan bu şarapnel parçasına
Kim göğsünü hoyratça siper eder?
Herşeye rağmen ayakta kalışını
Yalnızlığa, yalnızca verdiğin savaşını
Unutamıyorum...

Sabret kınalı turnam!
Hep böyle gitmeyecek ya
Bel bağladığımız hayatın akışları
Elbet bir gün eden bulacak
Onlar bu hayatın ince tortuları
Kök atıp yeşeren dalların var ya
Yüreklerinde katmerleşen korkuları
Unutma kırlangıç bakışlım!
''Ağaçlar ayakta ölür''
Hiç kimse deviremez
Doğrularından taviz vermeyeni
Sana bu hayatı zehir edeni
Bir de insanlıktan yoksun suretlerini
Unutamıyorum...