Unutamıyorum Şiiri - Hüzün Yücel

Bitsin artık bu nedensiz kahroluşlarr
Son bulsun beynimin duvarlarına çarpan
ve demir kafeslere hapsolan sorular...
Hiç mi sevmedin,
hiç mi aşkı hak etmedim
Oysa ben sınırsızca, korkusuzca,
bedelsizce sevmedim mi, seni?
Kalbimi limitsiz açmadım mı?
Kullanmadın mı, sana sunduğum tüm kredileri?
Düşünsene, insanın insana zulmettiği, ezdiği,
anlamsızca yok ettiği bir dünyada,
Ben cesurca şans tanımadım mı sana?
Seni tanımadan, bilmeden daha
Kapılarını açmadın mı,
kalbimin, yatağımın, evimin?
Sana bonkör olmadım mı?

Peki neydi?
Neydi seni ardına bile bakmadan kaçıran?
Giderken bir sabah sinsice,
güzel sözlerle avutmadın mı beni?
Kandırmadın mı o sahte mısralarla?

Şimdi ben,
boş,
sessiz
ve kuytu evin
soğuk duvarlarına bakıyorum anlamsız,
derin bir iç geçiriyorum dalarken uzaklara
Yatağıma uzanamıyorum,özgürce
Uyuyamıyorum örneğin..
Boş bıraktığın yatakta her dönüşümde
sen çarpıyorsun yüzüme...
Anılar vuruyor kalleşce..
Ardı arına hancerliyor, bana bıraktığın
fotoğraftaki masum yüzün...
Seni unutmak istediğim her saniyede
geride bıraktığın kokun sarıyor tenimi
ve unutamıyorum seni...

15/08/2005 – 05:45
CİHANGİR