uzakları yakın edemedik seninle, duvarları kırıp dökemedik
payıma düşürdüğün yalnızlıkla öyle doydum ki
bana düşen payla koca bir millet daha doyardı
kalabalığın içinde kimsesiz hissetmeyi sen öğrettin bana, kent meydanlarını kuytulaştırdın
ve istemiyorum bir buket çiçek senden
çelenk yolla ki öldüğümü bilsin ve anlasın yaşadığımı sanan herkes
alnıma kazınan yaşamı elimden ellerimi tutar gibi alman çok kolay oldu
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta