Bu sondu. Sen sondun,biliyorum ama ben sensizliğin yokluğunda serçe ürkekliğinde, bir kaldırım kimsesizliğinde yaşıyorum sensizliği.Bu,yok yere yaşamak mı yoksa senin hayalinin yolculuğunda bir çıkmaz sokakta kaybolmak mı?
Hani seninle düşler ülkesinde, maviliklerde yaşardık. Oysa sen bir düştün çölde dans eden Leyla misali ya da Ferhat’ın düşlerini süsleyen Şirin. Biliyorum, sen yoktun sadece ismin vardı ve bir gölge gibi bazen görünür, bazen kaybolurdun. Biliyorum sen, Julien Sorel’in sevdiği uğruna ölümü göze alıp sevdiğinin penceresine merdiven dayayacak kadar kırmızı ya da Şark diyarında sevdiği uğruna hiç tereddüt etmeden bütün dişlerini çektirecek kadar sevda kokan Kerem…
Hangi gerçek aşık bu çıkmaz sokaktan geri dönmüştür?Bazen yalnızlığı,bazen sürgünü bazen de ölümü göze alabilmek değil midir ki sevda?Belki de hiç kimsenin umurunda olmadan yok yere yaşamaktır,bir gölge gibi. Nice delikanlı ve güzelleri dize getirmiş sihirli bir sözcük değil mi sevda?
İşte, ben de senin yokluğunda bir hiç gibi yaşıyorum ve bazen sensizliği öyle içime çekiyorum ki; inan içim acıyor ama söz geçiremiyorum bu sevdaya ve sensizliğe. Sensizlik kaderimse bir şair gibi yaşarım kaderimi ve alıp başımı giderim hayallerine. Öyle sıkıca tutunurum ki hayallerine bir türlü silemem beynimdeki siluetini ve sözcüklerin hıçkırıklarını duyarım akşamları .Hele karanlıklar çökerse akşamları koşarım her şarkıda,şiirde sana.
Hani senin mavi gözlerin vardı bir deniz gibi? Gözlerin de denizler gibi gelgitler yaşardı. Evet gözlerin mavi maviydi. Şimdi bir başkasının gözlerine bakan gözler. Elimde değil her mavi gördüğümde adın gelir aklıma .Biliyorum ne maviyi ne de ismini unutamadım . Evet bu sondu sen sondun . Kalbimde bir hüzün türküsü kaldı şimdi daha dün gibi hatırlıyorum o şarkıyı: “Unutamadım”
“kim bilir kimler var şimdi kalbinde
sen beni unuttun çoktan belki de
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta