Unutamadım Seni Sessizce

Çocukça bir gülüşün içinde, öğrendim sevmeyi
Kelebekler peşinden koşarken yorulmamacasına
Ve bir ağaçta sallanırken salıncaktan
Akarken yağmur damlası gibi kara bulutlarından
Gördüm karanlıklar içindeki güneşin gülen gözlerini
Ve dokundum uçsuz ovaların ardındaki Anka Kuşuna
Duydum sessizliğin o duyulmayan gülüşünü
Sonra beyaz bir bulut oldum
Kar oldum yağdım yalnız dağlara
Dost oldum eridim aktım
Taşlar arasından süzülüp kayboldum
Ne beni soran oldu ne de izimi bulan
Toprak altında kaldım, esir oldum
Sonra bir ışık gördüm
Bir sızıntıdan dışarı çıktım
Etrafım otlarla sarılı üstümde kuşlar
Kalem oldum kağıt oldum çizildim yazıldım
Sonra bir silgi ile silindim yok oldum
Bir Newroz ateşi olup yandım
Etrafımda sevinç ve halaylar
İçimde bir burukluk ve hüzünle
Bir türkü oldum acılarla dolu
En sonunda kayboldum unutuldum
Bir çiçek oldum narin ve kırılgan
Acımadan kopardılar, ince dalından
Her şiirin doğuşu vardır
Ama batışı da vardır ki
Her sonun başlangıcı gibi
Dünyada ne oldumsa unutamadım seni
Hep sen vardın içimin derinliklerinde
Şimdi sessiz haykırışlarla
Geçiyor hayatım insan şeklinde
Söyle söyle neredesin sen
Söyle ne oldu bize böyle…

M. Emin KIZMAZ
NUSAYBİN